توسعه مدل بهینه سازی به منظور تخصیص نرخ خرابی سیستم موازی با در نظر گرفتن عامل سختی بهبود قابلیت اطمینان

هدف از این مقاله ارایه ی مدل چند هدفه جهت محاسبه ی نرخ خرابی زیر سیستم های سیستم موازی می باشد که در آن هدف ماکزیمم کردن قابلیت اطمینان کل سیستم و مینیمم کردن هزینه ها می باشد. در این مدل علاوه بر هزینه ی فازطراحی، هزینه و عملکرد سیستم در فاز تولید نیز مورد بررسی قرار می گیرد. برای بررسی امکان پذیری بهبود نرخ خرابی در فاز طراحی، از عوامل امکان پذیری موثر استفاده می شود و شاخص سطح سیگما، به عنوان عامل سختی کاهش نرخ خرابی در فاز تولید اثر داده می شود. مدل اصلی با استفاده از برنامه ریزی آرمانی به مدل تک هدفه تبدیل می شود و برای سیستم اتوپایلوت هواپیما مورد تحلیل قرار می گیرد. روش پیشنهادی، انعطاف پذیری بیشتری برای مهندسان طراح که به دنبال شناسایی کردن فرصت های بهبود و تنظیم اهداف قابلیت اطمینان می باشند، فراهم می کند و اولویت های بهبود نرخ خرابی مطابق با شرایط، ویژگی ها و عملکرد سیستم، به طور کاربردی و دقیق تر مورد بررسی قرار می گیرد

کلیدواژه ها:

تخصیص قابلیت اطمینان ، نرخ خرابی ، هزینه طراحی ، هزینه تولید ، سختی بهبود قابلیت اطمینان ، سطح سیگما