تعیین سطوح توسعه یافتگی نواحی روستایی (مطالعه موردی: استان مازندران)

تجربه تاریخی فرایند توسعه در کشورهای توسعه یافته این امر را معلوم ساخته است که توسعه روستایی یک ضرورت بنیادی برای توسعه ملی است و میبایستی در اولویت برنامه های توسعه ای قرار گیرد از این رو توسعه روستایی به عنوان هدف توسعه و یا راهبرد دستیابی به آن در بسیاری از کشورهای جهان بویژه کشورهای اسلامی که بخش زیادی از جمعیت آن ها در روستاها زندگی می کنند مورد تاکید است در کشور ما نیز برطبق سرشماری سال 1345 نزدیک به 62 درصد جمعیت کشور در روستاها زندگی می کردند که امروزه این نسبت به نصف کاهش یافته است و تنها حدود 32 درصد جمعیت کشور در روستاها باقی مانده اند این حادثه نتیجه روندی است که از آن به عنوان مهاجرت روستائیان یاد شده است که از نظر صاحبنظران علت اصلی آن در عقب ماندگی، فقر و کمبود امکانات رفاهی در روستاها می باشد تحقیق حاضر با هدف تعیین سطوح توسعه یافتگی نواحی روستایی و درجه بندی آنها با استفاده از 50 شاخص توسعه در قالب شاخصهای زیربنایی، بهداشتی - درمانی، آموزشی - فرهنگی، اقتصادی و جمعیتی از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 و شاخص های برنامه ای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سال 1385 معاونت برنامه ریزی استانداری مازندران با مدل تاکسونومی عددی در استان مازندران تدوین گردیده است نتایج حاکی از آن است که بیشترین میزان بهره مندی روستاها در سطح شهرستان مربوط به شهرستان ساری بوده و شهرستانهای بابل، جویبار، نکا، آمل، بهشهر، قائمشهر، نوشهر، محمودآباد، تنکابن، بابلسر، سواد کوه، نور، چالوس، رامسر به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه روستایی ، مدل تاکسونومی ، شاخص ، مازندران