نقش کارکردهای جغرافیایی در تقویت همگرایی و وحدت کشورهای همجوار با جهموری اسلامی ایران از منظر جغرافیای سیاسی

با نگاهی گذرا به راهبرد غرب و، همگرایی بین آن کشورها در قرن حاضر ایجاد شده که رشدتکنولوژی ، پیشرفت وامنیت را به سرعت افزایش داده است . غربی که در گذشته نه چندان دور بر سر تصاحب یکدیگر با شعار توسعه فضای حیاتی ، جنگ های جهانی را به راه انداختند . این در حالی است که چهارده قرن ق بل با ظهور اسلام در منطقه شرق بر پایه کلمه توحید از هم پاشید و مرزهای جغرافیایی، نژادی و قومی برچیده و گستره سرزمین های اسلامی به یکدیگر نزدیک شد . وجود تنوع آب وهوایی ، منابع سرشار زیر زمینی ،موقعیت های استراتژیک ، راههای خشکی پایه منجر به قدرت عظیم برای آنها گردید و اگر روند فوق ادامه می یافت اکنون اسلام، تنها قدرت و دین کره زمین گردیده بود. اما بعد از رحلت پیامبر (ص) عوامل و عناصری سبب گردید تا وحدت جهان اسلام با چالش رو به رو و همگرایی کشورهای اسلامی به یک واگرایی و گسیختگی سرزمینی تبدیل گردد و هر کشوری برای حفظ بقای خود و ترس از امنیت سرزمین و بر هم خوردن ثبات سیاسی حکومتش ، به قدرت های فرامنطقه ای متوسل شود بدین ترتیب بستری برای نفوذ استعمارگران بیگانه به مناطق اسلامی فراهم گردید.اکنون که الگو گیری از دین مبین اسلام توانسته است بدون وابستگی به قدرت های استعماری، یک حکومت اسلامی پایدار و قدرتمند ایجاد نماید لازم است از طریق همگرایی با جهان اسلام خصوصاً کشور های همجوارش که دارای قابلیت های فراوان از جمله جمعیت شش فر، هنگی، دینی، توانمندی های اقتصادی، موقعیت های استراتژیکی و ژئوپلیتیکی ... می باشند بر اساس مؤلفه های همگرایی و از بین بردن عوامل و عناصر واگرایی، این سکان وحدت گرا را در اختیار بگیرند و با کشورهای همجوار که حدود 15 کشور و یا به تعبیری 24 دولت مستقل هستند نیازهای یکدیگر را برطرف سازند و قدرتی به وجود آورند که هماوردی در جهان نداشته باشند.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، واگرایی ، کشورهای همجوار ، ژئوپلیتیک ، جهان اسلام