بررسی تطبیقی ظلم ستیزی در اشعار محمد حسین شهریار و ایلیا ابوماضی

واژه ی مقاومت و پایداری همواره با ظلم ستیزی عجین شده است و آن را تداعی می کند. اگر چه ادبیات پایداری درطول تاریخ پیشینه ای طولانی دارد؛ ولی گسترش ظلم و بی عدالتی و تقویت انگیزه ی دفاع از حق در شکل گیری و احیایآن نقش داشته است. از این رو ادبیات پایداری اختصاص به سرزمین خاصی ندارد. در هنگامه نبرد، شاعران که ادراکاتفراحسی قوی تری دارند؛ با تلاشی گسترده به سرودن شعرهای مهیج و تحریک احساسات خفته ی مردم مبادرت می ورزندکه علاوه بر تاثیر گذاری در حوادث و رویدادها، در راستای مصالح سرزمین شان، آثار ادبی ماندگاری از خود بر جای میگذارند. عشق به سرزمین مادری، آزادی خواهی و پایداری در برابر ظلم، ایجاد امید، و مبارزه با بی هویتی و غفلت مردم، ازمهمترین جلوه های ادبیات پایداری در شعر است. شاعر پارسی گوی؛ محمد حسین شهریار و شاعر عرب سرای؛ ایلیاابوماضی از شاعرانی بوده اند که در برابر ظلم و ستم ایستادگی نموده، مردم را به مبارزه علیه آنها دعوت کرده اند. آنها ضمنالقای هوشیاری و بیداری در دل مردم جامعه، خواهان دستیابی آنان به حقوق خویش بوده، منادی آزادی لقب می گیرند، و بهدنبال آن، در نوشته های خود روح حق طلبی و ازادی ومبارزه می دمند تا با سلاح شعر، مردم را به هدف خودکه همانرسیدن به آزادی است رهنمون شوند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، ظلم ستیزی ، بیداری اسلامی و مردمی ، محمد حسین شهریار ، ایلیا ابو ماضی