بازتاب سبک هندی، درآئینه غزلیات سالک قزوینی

محمدابراهیم قزوینی متخلص به سالک، شاعر بی نام و نشان عصر صفوی، علی رغم زندگی در روزگار رواج سبک مشهور و مورد توجه یعنی سبک هندی در سرایش غزل، خود را پیرو روش ساده گویان قرن دهم معرفی کرده است؛ با وجود این رد پای سبک دوره در غزل های او پی گرفتنی است و هر چند تأثیر این مکتب ادبی بر اشعارش به اندازه معاصرانش نمی باشد، تأثیر این طرز را بر غزل های او نمی توان نادیده انگاشت. نتایج این بررسی حاکی از آن است که: در آئینه غزلیات او ویزگی ها و خصیصه های بارز سبک «هندی» منعکس شده است؛ ویژگی هایی چون: اسلوب معادله، تصاویر پارادوکس، حس آمیزی، تشخیص، استفاده از موتیوهای جدید و ... همچنین در مسیر پژوهش روشن گردید که برخی از آن ویزگی ها، بارزتر و برخی دیگر کم بسامد و انگشت شمارترند، برای مثال: وابسته های عددی و ادات تشبیه جدید دو عنصر سبکی کم بسامد در شعر سالک محسوب می شوند و تشخیص، تخیل، تکرار قافیه، سادگی و تازگی زبان و تا اندازه ای اسلوب معادله در میان آن ویزگی ها، بیشتر محل توجه شاعر بوده است.

کلیدواژه ها:

سالک قزوینی ، سبک هندی ، عصر صفوی ، تکرار قافیه ، تشخیص