بررسی و تحلیل ویژگی های زبان عرفانی عین القضات و هجویری

زبان عرفانی گونه خاصی از کاربرد زبان در آثار عرفا است. زبانی که به زبان عبارت و زبان اشارت قابل طبقه بندی است وشیوه بیانی که ریشه در تاویل گرایی و نیز دیدگاه های عرفانی مولف دارد.در این میان عرفا براى بیان اندیشه ها و تجربیاتخاص خود به زبانى ویژه نیازمندند که به یارى الفاظ، تجربیات و اندیشه هاى اصیل و آموزه هاى عرفانى را بازآفرینى مى کنند.در این مقاله ضمن تعریف زبان عرفانی و بررسی ریشه های- آن که ریشه در قرآن کریم و تفاسیر قرآنی دارد- به بحث و تطیبق این موضوع در باب آثار عین القضات همدانی و کشف المحجوب هجویری پرداخته می شود تا لحن و سبک بیاننویسندگان به لحاظ زبان عرفانی آشکار شود. بدیهی است، شناخت ویژگی های منحصر به فرد زبانی این دو نویسنده، برایمطالعه آثار و آگاهی یافتن از نوع نگرش و نحله اعتقادی آنها از اهمیت بسزایی برخورداراست.

کلیدواژه ها:

زبان عرفانی ، تجربه عرفانی ، عین القضات ، هجویری