بررسی نوشتار واسازانه در متون دریدا و مولانا

بین دو یا چند شاعر، نویسنده و متفکر، با وجود افق تاریخی متفاوت، اختلافات زبانی، تمایزات فرهنگی و فاصله زمانی ومکانی، افق های مشترکی شکل می گیرد، که نشانگر گذرهگاه هایی است، که جهان زیسته و بینش آنها را به یکدیگر پیوندمیدهد. این جستار از منظر «دی کانستراکشن/ واسازی ژاک دریدا به بررسی و تحلیل الگوی نوشتاری متون دریدا و مولانامی پردازد و نشان می دهد که چگونه واسازی با فروریزی بنیان ها و پیش انگاشت های تثبیت شده و فراروی از قواعد وساختارهای معهود، مخاطب را از نگرش و خوانش ساختارمند و خطی جدا کرده و با نوشتار واسازانه او را به چشم انداز و افقدیگری می کشاند.هم متون دریدا در ساختار متون آکادمیک فلسفی نمی گنجد و هم غزلیات و مثنوی مولوی با الگوی غزل سرایی ومثنوی سرایی فارسی همخوانی و هماهمنگی ندارد. پژوهش حاضر با بیان شیوه ها و شگردهای نوشتار واسازانه با فراروی ازعادت وارگی و طرح واره های ذهنی مخاطبان و فروریزی ساختار و نظم متعارف متون، به بررسی متون دریدا، غزلیات مولویو به ویژه جهان متن مثنوی (ساختار صوری و روایی) می پردازد و نشان می دهد که برای ارتباط و التذاذ هنری و اجتناب ازکژفهمی باید با ساختار نوآیین این متون انس گرفت، که هم مانع خوانش های خطی و مواجهه تک بعدی با متون مذکور می-شود و هم این مهم را برجسته می سازد که متون درخشان و برجسته در کنار اندیشه نو و معنایی شگرف، ساختار و صورتخاص و متناسب خود را می آفرینند و اولین و اساسی ترین گام در این جریان، شکستن قواعد صوری و فراروی از الگوهایایستا، ثابت و تکراری است.