بررسی تعهد در اشعار پیشگامان غزل نئوکلاسیک

اصطلاح «ادب متعهد» در قرن نوزدهم میلادی در اروپا پدید آمد و بخش های مختلفی تقسیم گردید. از جمله: دین، اخلاق، ملیت، مسائل سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و مسائل انسانی. ولی عمده دیدگاه ها بر محور مسائل ملی، اخلاقی و اجتماعی می چرخد. با پیشرفت و تکامل جامعه بشری این معیارها فراگیرتر، جهانی تر و انسان مدارانه تر شد و به سرنوشت کل جامعه ی بشری پیوند خورد. این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی بر آن است که جایگاه و نقش ادبیات متعهد را در پیشگامان غزل نئوکلاسیک بررسی نماید. بعد از انقلاب مشروطه و بر اثر دگردیسی بنیادینی که در انواع ادبیات صورت گرفت؛ غزل فارسی نیز پا به عرصه تازه تری گذاشت و قابلیتی برای بازتاب گسترده تر اندیشه های اجتماعی شد. این جریان، که از آن با عنوان غزل نو معتدل یا نئوکلاسیک یاد می شود، پس از انقلاب اسلامی، به مثابه عمده ترین جریان غزل فارسی معاصر به رشد و تکامل خود ادامه داد و نامدارترین شاعران این نوع غزل، انسان اندیشی و داشتن دغدغه های سیاسی و اجتماعی را هماره دستمایه شعر خویش ساختند و به عنوان مصلح اجتماعیف متعهد ابلاغ و مبلغ تعهد، سعی در آگاهانیدن و بیداری مردم نمودند.

کلیدواژه ها:

ادبیات متعهد ، شعر متعهد ، ادبیات معاصر ، شاعران نئوکلاسیک ، تعهد