جلوه ی عشق در رباعیات خواجه ابوالوفا خوارزمی

عشق از اساسی ترین و مهمترین مسائل عرفانی است که جنبش و حرکت ذرات هستی وابسته به وجود آن است. در تعریف عشق سخنان زیادی بیان داشته اند و هر کس به اقتضای درک و فهم خود از عشق سخن گفته است. با نگاهی عرفانی، عشق بال پرواز روح است به آنجایی که با عقل نمیتوان به آن رسید و میتوان آن را کامل کننده ی روح انسانی دانست. خواجه ابوالوفا خوارزمی از عرفا، شعرا و کبار خوارزم در قرن نهم میباشد که عشق در روح و جانش متجلی گردیده و در آثار وی متبلور شده است. او عاشق شده و درد عاشقی را درک کرده است. از عشق جسمانی و مادی فراتر رفته و از عشق الهی و روحانی صحبت میکند. در این پژوهش نیز که به شیوه ی توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام گرفته، پس از نگاهی مختصر به مقوله عشق و بیان زندگی، احوال و افکار خواجه ابوالوفا، برای دستیابی به مفهوم عشق در شعر وی، رباعیاتش مورد واکاوی قرار گرفت. حیات بخش بودن، درمانگری دردها، محرک اصلی عاشق بودن، کشاف ضمایر، عامل تهذیب نفس و چراغ راه و هدایتگر بودن از جمله ویژگی های عشق است که در رباعیات خواجه مشهود میباشد.

کلیدواژه ها:

خواجه ابوالوفا خوارزمی ، پیر فرشته ، عشق ، رباعیات.