بررسی نقش و کاربرد انواع ضمانت در معاملات دولتی

زمانی که یک طرف قرارداد،دولت وسازمانهای وابسته هستندکه درجهت اجرای وظایف ذاتی یا اعمال حاکمیت خود وبرای رفع نیازمندیهای خود دست به انعقاد قراردادهایی با اشخاص حقیقی یا حقوقی داخلی یا خارجی میزنند،باید در راستای تامین هرچه بهتر منافع عمومی،از طرف مقابل،تضمین هایی را در غالب انواع ضمانتنامه اخذ نمایند تا در صورت عدم ایفای تعهد طرف مقابل،اصطلاحا دست دولت،خالی نباشد و ضمنا پروژه مورد نظر با توقف رو به رو نشود.لازم به ذکر است قراردادهای دولتی،تابع قواعد ومقررات قراردادهای خصوصی وتحت حاکمیت قوانین مدنی ،تجاری ویاسایر الزامات و محدودیتهای مقرر در قوانین وآیین نامه های خاص مانند قانون برگزاری مناقصات 1383 ،ایین نامه معاملات دولتی،قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت وآیین نامه تضمین برای معاملات دولتی،موافقتنامه عمومی پیمان و...میباشد که لازم است حتما در انعقاد این قراردادها،از این قوانین و دیگر دستورالعملهابه عنوان قواعد حاکم بر قراردادهای دولتی استفاده شود و در اخذ مناسبترین تضمین،موارد مرتبط از جمله آیین نامه تضمین برای معاملات دولتی،اجرایی گردد.از سوی دیگر ،یکی از مهمترین انواع قراردادهای دولتی که جهت انجام پروژه های عمرانی،صنعتی و...با اشخاص حقیقی یا حقوقی تحت عنوان پیمانکار منعقد میشود،قراردادهای پیمانکاری میباشند که از اهمیت بسیاری در میان قرارداد های معاملاتی دولتی برخوردار است.در این مقاله با هدف جمع آوری ویکسان سازی قواعد مربوط به تضمین در معاملات دولتی به این پرسش اساسی پرداختیم که بهترین ضمانت هایی که دولت در اجرای قراردادهای پیمانکاری میتواند از آنها بهره ببرد،کدام میباشد؟در پاسخ به این نتیجه رسیدیم که نوع ضمانت دریافتی در قراردادهای پیمانکاری دولتی بر حسب نوع تضمین دریافتی اعم از تضمین شرکت در مناقصه،انجام تعهد و...ونیز در چارچوب قوانین وآیین نامه های مختلف از جمله آیین نامه تضمین در معاملات دولتی،متفاوت میباشد.دولت برای هر تضمین ،بهتر است از یک ضمانت متناسب با آن تضمین بهره ببرد و چارچوب مشخصی که در آیین نامه آمده است را اجرا نماید

کلیدواژه ها:

معاملات دولتی ، تضمین ، دولت ، ضمانتنامه ، قرارداد پیمانکاری