ضرورت اجرای آمایش سرزمین با توجه به محدودیت منابع آب (مطالعه موردی استان تهران)

برنامه ریزی آمایش سرزمین به منظور بهره برداری منطقی از منابع و استقرار مطلوب جمعیت، امکانات و فعالیتها در فضای ملی صورت می گیرد. تقسیمات کشوری از مهمترین عواملی است که یک نظام سیاسی باید برای تهیه و اجرای برنامه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فضایی، زیست محیطی و همچنین اداره بهتر سرزمین و بهره برداری بیشتر، به آن توجه کند، از جمله این برنامه ها، آمایش سرزمین است. بروز خشکسالی و کاهش بارش در هر منطقه ای می تواند بر منابع آب و کشاورزی آن منطقه اثر بگذارد، امروزه آب مهمترین چالش بین المللی در اکثر کشورهای جهان می باشد. بطوریکه در سال 2000 میلادی 26 کشور جهان با 300 میلیون نفر جمعیت با کمبود آب مواجه بوده و تا سال 2050 نیز بیشتر از دو سوم جمعیت جهان با مشکل کم آبی روبرو خواهند بود. در این تحقیق علاوه بر نگاهی به تاریخچه آمایش سرزمین و بطور کلی برنامه ریزی در کشور، یکی از عواقب عدم اجرایبه موقع آمایش سرزمین، افزایش جمعیت و کاهش منابع آب استان تهران مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیق حاضر کاهش منابع آب در استان تهران از یکطرف و افزایش بی رویه جمعیت این استان از طرف دیگر را در بازه زمانی سالهای 1375 الی 1393 مورد بررسی قرار داده و با جداول و نمودارهای آماری نشان می دهد که با توجه به روند افزایشی جمعیت استان تهران در تقریباً 20 سال گذشته و کاهش نزولات جوی، مساله تامین آب مصرفی این استان به مشکل بزرگی تبدیل شده و به نظر می رسد که دیگر این استان تحمل افزایش جمعیت را بیش از این نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، رشد جمعیت ، کاهش نزولات جوی ، استان تهران