رویکرد مبتنی بر قابلیت اطمینان برای بهینه سازی برنامه زمانبندی نگهداری و تعمیرات پیشگیرانه درسیستم سری-موازی شرکت پتروشیمی زاگرس

در این تحقیق، مساله برنامه ریزی نگهداری و تعمیرات پیشگیرانه مبتنی بر قابلیت اطمینان برای سیستمی با اجزای زوال پذیر مورد بررسی قرار میگیرد. در این مساله هدف، حداقل سازی هزینه های کل مربوط به نگهداری و تعمیرات با شرط حفظ قابلیت اطمینان سیستم در یک سطح معینی است. در رویکرد پیشنهادی، دوره زمانی به دورههای بازرسی از پیش تعیین شده تقسیم میشود. برای هر بازه مشخص، بایستی تصمیمی اتخاذ شود که طی آن یکی از سه اقدام (سرویس دهی ساده، تعمیرات پیشگیرانه و جایگزینی) برای هریک از اجزای سیستم انجامشود. هریک از این اقدامات دارای اثرات مجزایی روی قابلیت اطمینان اجزای سیستم و همچنین دارای هزینه های متفاوتی براساس میزان منبع مورد نیازشان می باشند. تابع هزینه شامل هزینه تعمیر، هزینه جایگزینی، هزینه مربوط به زمان ازکار افتادگی ماشین و هزینه خرابی تصادفی می باشد. در اینجا خرابی های تصادفی اجزای سیستم از یک فرآیند پواسون غیرهمگن پیروی میکند. حداقل قابلیت اطمینان سیستم و حداکثر منابع در دسترس نگهداری و تعمیرات محدودیت های اصلی درنظر گرفته شده در این تحقیق میباشد. از آنجاکه مساله در نظر گرفتهشده در این تحقیق دارای پیچیدگی ذاتی به علت وجود متغیرهای تصمیم غیرخطی است، جهت ارائه جوابهایی مناسب طی یک زمان جستجوی معقول، در اینجا از الگوریتم تبرید شبیه سازی شده استفاده شده است. مورد مطالعاتی مورد بررسی، قسمتی از شرکت پتروشیمی زاگرس می باشد که اجزای آن به صورت سری- موازی با هم در ارتباط می باشند. نتایج حاصل به خوبی نحوه کارکرد مدل پیشنهادی را با الگوریتم تبرید شبیه سازی شده نشان میدهد.

کلیدواژه ها:

سیستم های سری- موازی ، نگهداری و تعمیرات پیشگیرانه ، قابلیت اطمینان ، بهینه سازی ، تبرید شبیه سازی شده