بررسی حقوق کودکان در معماری شهری

در سال 1989 ، نمایندگان کشورهای جهان درمجمع عمومی سازمان ملل متحد، پیمان حقوق کودک را تائید و امضا کردند و متعهدشدند تا برای تصویب و اجرای آن در کشورهای خود تلاش نمایند. این عهدنامه که به «کنوانسیون حقوق کودک» معروف است، همه دولت ها و مردم جهان را به ساختن دنیای بهتر برای کودکان تشویق می کند که در تاریخ اول اسفند 1372 ، مجلس شورای اسلامینیز، ملحق شدن جمهوری اسلامی ایران به این عهدنامه بین المللی را تصویب کرد. بر اساس ماده 31 بند یک این عهدنامه «بازی و تفریح، حق کودک است، پس ضروری است که امکانات لازم برای فعالیتهای تفریحی آنان را فراهم نمود» همین طور در بند دو همین ماده آمده است: «ضروری است مسئولان فضاهای مناسب و متعددی را برای کودکان فراهم نمایند. از این رو این مکان ها بهتر است به محل سکونت کودکان نزدیک باشد. امروزه در هم تنیدگی مسائل اجتماعی و شهری به گونه ای است که برنامه ریزی و طراحی ویژه ایرا برای فضاهای گذران اوقات فراغت طلب می کند. اهمیت مسأله به دلیل مشکلات آپارتمان نشینی و به دنبال کمبود شدید فضاهایخصوصی است و خصوصاً با توجه به جمعیت جوان و آینده ساز کشورمان، قطعاً ایجاد امکاناتی برای بازی و سرگرمی به منظور گذراناوقات فراغت، سهمی عمده در بلوغ اجتماعی و تکامل شخصیتی این گروه سنی خواهد داشت . در این پژوهش سعی شده است تا باشناخت نیاز های عمومی کودکان در شهرهای امروز و بررسی حقوق آنها در استفاده از این نیازها، با تاکید بر نیاز به تفریح و فضای بازیو گذران اوقات فراغت، تجربه های کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته و با شرایطکشورمان مقایسه شود.

کلیدواژه ها:

کودک ، معماری شهری ، فضای شهری ، اوقات فراغت ، حقوق کودکان