مطالعه کاربردی سیلاب زنی محلول پلیمر در یکی از مخازن نفتی جنوب ایران

پلیمرها در فرایندهای EOR بیشتر در جهت افزایش کارایی و بهبود روش سیلابزنی به کار گرفته می شوند. روش سیلاب زنی روش استاندارد و متداولی است که برای افزایش فشار مخزن و تحرک نفت باقی مانده مورد استفاده قرار می گیرد. در فرآیند تزریق پلیمر، خواص فیزیکی تزریق همچون ویسکوزیته، کشش سطحی، پایداری دمایی و مقاومت آن در برابر تنش مکانیکی حایز اهمیت می باشد. برای کاربرد یک پلیمر در مخزن، پایداری خواص در مدت طولانی حایز اهمیت است پلیمری که زود تخریب شود و خواص فیزیکی مثل ویسکوزیته اش را از دست بدهد، کاربردی نخواهد داشت. مهمترین هدف در فرآیند تزریق پلیمر در طی سیلاب زنی مخازن نفتی کاهش حرکت پذیری آب تزریقی می باشد. این کاهش سبب جریان مطلوب تر آب می شود و در نتیجه بازده جاروبی فرآیند تزریق را بهبود می بخشد. همچنینن در لایه های با تراوایی بالا موجب انسداد مسیر و در نتیجه تغییر مسیر آب تزریقی به سمت لایه هایی با تراوایی پایین تر می گردد. کاهش تحرک پذیری آب تزریقی در نتیجه اضافه نمودن پلیمر به دو دلیل عمده می باشد. دلیل اول بخاطر بیشتر بودن ویسکوزیته محلول پلیمر نسبت به آب خالص می باشد و دلیل دیگر بخاطر این است که نفوذ پذیری سنگ مخزن نسبت به آب بعد از عبور محلول پلیمر کاهش پیدا می کند. این دو اثر موجب کاهش تحرک پذیری آب می شود در حالی که تحرک پذیری نفت بدون تغییر باقی می ماند.

کلیدواژه ها:

بازده جاروبی ، ازدیاد برداشت ، پلیمر ، تحرک پذیری ، ویسکوزیته ، سیلاب زنی