بررسی نقش مولفه های برنامه ریزی کالبدی- عملکردی در ارتقاءکیفیت زندگی

کیفیت زندگی شهری بعنوان یکی از مهم ترین حوزه های مطالعات شهری است که به دلیل اهمیت روزافزون آن و نقش آن به عنوانابزاری کارآمد در مدیریت و برنامه ریزی شهری همواره مورد توجه بوده است.برنامه ریزی کالبدی و عملکردی ابزاری مناسب برای ارتقاکیفیت زندگی شهری در شهرهای امروزین با توجه به رشد سریع شهرها،بحران های مختلفی در زندگی شهری و همچنین نزول کیفیت هادر شهر می باشد.در تمامی کشورهای توسعه یافته،مرجع و سازمان مشخصی جهت اندازه گیری و به روز رسانی شاخص های کیفیتزندگی شهری وجود دارد که در نظام برنامه ریزی ایران این موضوع نادیده گرفته شده است.مقاله ی حاضر قصد دارد که چارچوبیمفهومی از بر هم کنش مولفه های تاثیر گذار برنامه ریزی کالبدی و عملکردی در کیفیت زندگی ارائه نماید بر این اساس ابتدا به چهاراصل برنامه ریزی شهری مشتمل بر عدالت، کارایی، حیات و سرزندگی و کیفیت کالبدی می پردازد که هر یک به زیرمجموعه هایی شاملتوزیع متناسب عملکردی، ارتباط عملکردی و تامین عملکردها ، تنظیم محیط انسان ساخت و طبیعی اشاره دارد و سپس با توجه به ابعادکیفی مدل کرمونا و رویکرد ساختارگرا در کیفیت زندگی به مدل تحلیلی در این زمینه دست می یابد.دستاورد غایی مقاله، تبیین رابطه ایبین مولفه های برنامه ریزی کالبدی- عملکردی و کیفیت زندگی است که متأثر از مدل کرمونا و همچنین رویکرد ساختارگرا مبتنی بر شاخص های عینی و ذهنی است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی کالبدی وعملکردی ، رویکرد ساختارگرا ، کیفیت زندگی ، مدل کرمونا