بهینه سازی ضرایب روابط پیش بینی کننده ی هدایت پذیری شکاف با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در صد سال اخیر فرآیند لایه شکافی با اسید یکی از روش های موثر در انگیزش چاه های نفت و گاز در دنیا بوده است. در این فرآیند با ایجاد شکاف و تزریق اسید، دبی تولیدی چاه افزایش پیدا می کند. قابلیت هدایت شکاف یکی از پارامترهای بسیار مهم در این فرآیند می باشد که پیش بینی دقیق آن در موفقیت فرآیند لایه شکافی اهمیت ویژه ای دارد. به منظور پیش بینی این متغیر، مدل های مختلفی تا به امروز ارائه گردیده است. در مدل های ارائه شده پارامترهای موثر بر قابلیت هدایت شکاف لحاظ شده و بر حسب آنها روابطی نیز ارائه گردیده است. مدل نیرود و کراک و نصرالدین از جمله مدل های پر کاربرد جهت پیش بینی هدایتپذیری شکاف هستند که از لحاظ در نظر گرفتن پارامترهای موثر به یکدیگر شباهت دارند اما باید توجه داشت که این دو مدل بر حسب نوع سنگ های مختلف روابط متفاوت ارائه کرده اند. در این مقاله سعی شده است که با استفاده از الگوریتم ژنتیک ضرایب این روابط بهینه شود و دقت آنها افزایش یابد

کلیدواژه ها:

انگیزش چاه ، فرآیند لایه شکافی با اسید ، رابطه هدایت پذیری شکاف ، الگوریتم ژنتیک ، بهینه سازی