تاثیر شهرنشینی بر افکار و رفتار اجتماعی شهروندان اصفهان در سال 1393

شهر و شهرنشینی سابقه طولانی در جهان دارد و با رشد و تمدن توسعه زندگی شهری نیز صورت گرفته است اما رشد سریع شهرها و شهرنشینی در قرون اخیر مربوط به توسعه صنعت است که هم شاهد رشد جمعیت بوده ایم و هم رشد شهرها .هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر شهرنشینی بر افکار و رفتارهای اجتماعی شهروندان اصفهانی است که در این تحقیق تاکید بر نظریات زیمل و ورث بوده است . روش تحقیق توصیفی پیمایشی و تحلیل های آماری آن از نوع همبستگی، می باشد.جامعه آماری تحقیق حاضر شهروندان 15 تا 65 سال اصفهانی در سال 1393 می باشد . تعداد 375 نفر به عنوان نمونه به روش نمونه گیری تصادفی درمناطق پانزده گانه اصفهان انتخاب شد. ابزارهای جمع آوری اطلاعات عبارتند از پرسش نامه محقق ساخته که توسط بوگاردوس تهیه شده که دارای پایایی و روایی قابل قبول می باشد و پرسش نامه دارای پایایی و روایی مناسب و بالای 0/7 است. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که شهرنشینی با ازخودبیگانگی ،عقل گرایی،سودجویی و تضعیف روابط خانوادگی رابطه مستقیم و معناداری دارد . همچنین رابطه شهرنشینی با خویشتنداری و خلاقیت معنا دار نبود. در یک استنتاج کلی و بر اساس نتایج تحقیقات بررسی شده می توان گفت که شهرنشینی با شاخص های روابط سطحی و در جهت منافع فردی افراد روبه گسترش است.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، سودجویی ، عقل گرایی ، تضعیف روابط خانوادگی ، خلاقیت