ناهنجاریهای آموزش هنرجویان دانشکده های هنر و معماری در شهرهای کوچک ایران

از آنجا که منظر محیط مصنوع و نیز قضاوت جامعه در مورد «معماری خوب» بویژه در شهرهای کوچکتر ایران متأثر از بخش بزرگی از بدنه جامعه حرفه ای معماری، یعنی کارشناسان و تکنسین های معماری است، نگارنده با تکیه بر تجربه خود از تدریس برخی از این دروس و مباحث روانشناسی تربیتی و با طراحی پژوهشی پیمایشی که در آن قضاوت هنرجویان در مورد شاخص های معماری خوب، به بررسی ساختار ذهنی و معیارهای قضاوتی که ناخودآگاه در ذهن این دسته از هنرجویان القا می شود و منشأ شکل گیری آنها در ذهن هنرجویان، پرداخته است. این نتایج نشانگر آن است عملکردگرایی در تحلیل وعدم قابلیت تحلیل عمیق و نیز ضعف در فهم زیباشناختی، از ویژگیهای این دسته است. بعلاوه دیدگاه نخبه گرایانه مستتر در آموزش معماری دانشگاهی، کمابیش در این حوزه هم نفوذ دارد و به این واسطه، آموزش این بخش از کیی از رسالتهای اصلی خود که کاه ش فاصله حرفه معماری و جامعه است، بازمانده است. شیو ه های تفکر و رو یکردهای یادگیری در هنرجویان هنرستانی برخلاف هدف اولیه، به سمت آموزشهای طراحانه دانشگاهی میل پیدا کرده و با این حال به دلیل اتکاء به کتاب درسی و عدم یادگیری مفاهیم آن در ضمن «عمل» موضوعات ارائه شده، عمق پیدا نکرده است. به طور کلی ناکارآمدی سیستم آموزشی هنرستانها در انتقال مناسب ارزشهای معماری، یافت های اساسی است که این نوشتار بر آن تأکید دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، الگوهای هنجاری ، معماری خوب ، تکنسین های معماری ، هنرجوی رشته معماریی