نقش انرژیهای نو در معماری پایدار با رویکرد کاهش مصرف انرژی و ارتقا کیفیت زندگی

در طی قرن گذشته رابطه ای مستقیم بین مصرف انرژی، رشد صنعتی، و رفاه جامعه بشری وجود داشته است. از سوی دیگر با آغاز قرن جدید موضوع محیط زیست و فرآیندهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آن به تدریج از محدوده مرزهای داخلی کشورها فراتر رفته به طوری که به عنوان یک معضل بین المللی درآمده است. این موضوع سبب افزایش رویکرد به انرژیهای نو شد، که توسعه و بکارگیری آنها را هر روز ضروری تر می سازد. اگر چه انرژی های نو یا انرژیهای پاک؛ دستاورد دانش نوین بشر، برای فردا است ولی ریشه های آنرا می توان در ساختار تمدنهای کهن، از جمله در ایران یافت که با قدرت علمی و ژرف اندیشی خود، راه را برای آیندگان هموار نمودند. انسان امروزی با دوری از این اصول علاوه بر مصرف منابع انرژی و افزایش سوخت فسیلی، سبب آلودگی محیط زیست شده است. در این مقاله ابتدا به تعریف انرژی های نو و شکل های مختلف آن که با امکانات موجود فعلی در کشورمان ایران، قابل بهرهبرداری است پرداخته شده است و در قسمت بعد به سوابق و تجربههای موفق در بهرهبرداری از انرژیهای نو در ایران به صورت موردی و آماری اشاره شده است و سپس به تعاریف اصلی پایداری پرداخته میشود و نقطه اشتراک مباحث مربوط به پایداری و انرژی مورد بحث خواهد بود. این مهم براساس دسته بندی تعاریف موجود، از نگاهی کلی و سلسه مراتبی شامل مفاهیم اصلی پایداری و مصادیق آن در معماری مشخص می شود . نتیجه ی حاصل از این مطالعه لزوم استفاده روزافزون از راهکارهای پایداری را در معماری به خصوص در حوزه انرژی، در عصر حاضر بیان میکند و بر امر تأثیر توسعه پایدار بر ارتقا کیفیت زندگی اشاره دارد و تأکید این موضوع را در کشورهای در حال توسعه مانند کشورمان ایران، دو چندان می داند.

کلیدواژه ها:

انرژی های نو ، مفهوم پایداری ، انرژی های نو در ایران