بررسی ابعاد و ویژگی های مسکن سنتی در مقایسه با مسکن های امروزی

مسکن نیاز اساسی انسان است. این نیاز به علت تمایزهایی که با دیگر نیازهای انسان دارد، جایگاهی خاص در اقتصاد، سیاست، فرهنگ جامعه دارد، چرا که تغییر در هر بخش می تواند بر این بخش آثار زیادی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی ابعاد و ویژگی های مسکن در جهت ارتقا تعادل زیستی و ارتقا ویژگی های کیفی در مساکن امروزی است. خانه نزدیکترین فضای مرتبط با انسان است و انسان اولین تجربه رابطه خود با دیگران را در آن می آزماید و در واقع پیش زمینه ای برای ورود به اجتماع بزرگتر است. معماری خانه ها ویژگیهای آنها در قدیم بر اساس نیازهای ساکنان بوده است اما در دوران معاصر توجه کمتری به این نیازها شده است. با توجه به این که مسکن پناهگاه انسانی و زاییده مهمترین احتیاجات انسانی است؛ لذا به دلیل کاهش کیفیت تجانس فرهنگی سکونت در دوران معاصر در ایران، بررسی ابعاد مختلف مسکن ضروری به نظر می رسد. روش تحقیق حاصل از نوع توصیفی تحلیلی در تبین فضاهای معماری و مقایسه ویژگیهای مسکن سنتی در مقابل مسکنهای امروزی است. شیوه ی گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای به صورت جستجو در کتب معماری و شهرسازی و نشریات مربوط به آنها، به همراه بررسی و تجزیه تحلیل می باشد. نتایج پژوهش حاکی از این است که معیارهای طراحی به دلیل تغییراتی که در الگو های سکونتی در دوران معاصر و با توجه به ویژگی های بررسی شده به وجود آمده بسیار متفاوت با مساکن سنتی است و این تغییرات باعث تحولاتی در فرهنگ در جامعه امروزی ایران شده است.

کلیدواژه ها:

مسکن سنتی ، مسکن امروزی ، کیفیت سکونت