بررسی رابطه بین شکل معماری فضاهای آموزشی با انگیزش درونی آموزش پذیری دانش آموزان (مطالعه موردی: دبستان های پسرانه شهر تبریز)

یکی از موضوعاتی که امروزه مورد توجه متخصصان در حوزه های تعلیم و تربیتی است، چگونگی رابطه بین یک فضا یا به عبارت دقیق تر، شکل معماری فضای آموزشی و ابعاد آن با آموزش پذیری دانش آموزان می باشد. از سویی پاسخ به این سوال که آیا بالا بودن سطح کیفیت محیط آموزشی، رابطه مستقیمی با انگیزش دانش آموزان جهت دانش پذیری بیشتر دارد یا خیر، موضوعی است که در چند دهه اخیر در مجامع علمی مطرح می شود. تعیین رابطه شکل معماری فضاهای آموزشی با انگیزش درونی در دانش آموزان دبستان های پسرانه شهر تبریز، هدف اصلی این مقاله می باشد. به همین منظور تعدادی از مدارس دبستان و دانش آموزان آنها که در سال تحصیلی 94-93، در مدارس انتخاب شده مشغول به تحصیل بوده اند به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و برای این -پژوهش از آنها به عنوان نمونه موردی بهره گرفته شد. این تحقیق از نوع تحقیقات کاربردی بوده و ابزارهای گردآوری داده ها در این پژوهش عبارت بوده اند از: پرسشنامه، مصاحبه با افراد مطلع و همچنین مراجعه به کتب و سایت های مرتبط در این حوزه. نتایج بدست آمده نشان می دهد که از بین دانش آموزان مورد مطالعه، آن گروهی که دارای مراکز و فضاهایی با طراحی و فرم معماری بهتر از نظر و دیدگاه خود دانش آموزانی که مشغول به تحصیل هستند، رغبت بیشتری به درس خواندن و کلاسهای آموزشی نشان می دهند نسبت به گروهی که از نظر محیطی در فضایی با کیفیت پائین تر قرار دارند. همچنین از روی زیبائی و سرزندگی محیط و اجزاء محیط آموزشی، به میزان قابل توجهی می توان انگیزش درونیشان را برآورد کرد. یعنی در مجموع، از بین موارد متعدد دیگری از خصوصیات مانند، صفات شخصیتی اساتید، کارکنان و همکلاسیان و غیره و متغیرهای دیگری از قبیل توانایی و استعداد فردی و روش های تربیتی و غیره، نسبت آموزش پذیری گروه اول به گروه دوم، به میزان زیادی بالاتر می باشد.

کلیدواژه ها:

شکل معماری ، فضاهای آموزشی ، آموزش پذیری ، دبستان پسرانه ، شهر تبریز