بررسی اهمیت ماهیت رفتار در رابطه انسان ومحیط در اجتماع پذیری فضاهای انسان ساخت

ما انسان ها موجوداتی جدا از پیرامون خود نیستیم و در هر لحظه با آن ارتباط داریم. اما باید توجه کنیم که رابطه بین ما و محیط به تبادلات فیزیولوژیکی محدود نمی شود. همانگونه که از نظر جسمی با محیط ارتباط برقرار می کنیم، با آن ارتباط عاطفی و روانی نیز داریم. ما در هر لحظه از محیط و اطلاعاتی که از آن کسب می کنیم تاثیر می پذیریم و به صورت متقابل بر آن تأثیر می گذاریم. فعالیت های انسان در محیط نظام پیچیده ای را تشکیل می دهد که وجوه مختلفی داشته و رویکردهای نظری مختلفی بدان پرداخته اند. این رویکردها در محور قرار دادن مفهومی کلی یعنی کیفیت زندگی در محیط انسان ساخت مشترکند و این امر ضرورت پرداختن به قابلیت های محیط انسان ساخت را آشکار می نماید . امکان برقراری تعاملات جمعی مطلوب در سطوح مختلف خانواده و جمعی در محیط انسان ساخت از یک سو و امکان ادراک طبیعت و عناصر طبیعی از سوی دیگر بر دو جنبه از کیفیات محیط انسان ساخت دلالت دارند. این تحقیق بر آن است تا نقش ادراک طبیعت و عناصر طبیعی در محیط انسان ساخت را بر اجتماع پذیری محیط های کالبدی زندگی روزمره و اشتیاق به فعالیت در فضاها مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهد. در این راستا مبتنی بر ادبیات روانشناسی محیط و علوم رفتاری، چارچوب اصلی در بستر مطالعات انسان محیط تدقیق شده و مؤلفه های مؤثر بر تعامل انسان و محیط طبیعی در محیط کالبدی مورد بررسی قرار میگیرد. در ادامه چگونگی اجتماع پذیری محیط کالبدی در تعامل با محیط طبیعی مورد تحلیل و ارزیابی واقع میشود. در این مقاله در نتیجه بررسی عوامل فوق، ادراک طبیعت در محیط انسان ساخت به عنوان یکی از عوامل موثر در اجتماع پذیری فضاهای کالبدی شناخته شد.

کلیدواژه ها:

انسان ، محیط ، علوم رفتاری ، روانشناسی محیط ، ادراک طبیعت