پایداری اجتماعی رویکردی در طراحی مراکز فرهنگی

پایداری اجتماعی از ابعاد سه گانه پایداری، در واقع بخش غیر کالبدی معماری پایدار است که اهداف اجتماعی آن را دنبال می کند. فضا را مورد بحث قرار میدهد و با بررسی نیازها و رفتارهای انسان بگونه ای طراحی را جهت می دهد تا ارتباط انسان و محیط مصنوع (فضا) برای مدت طولانی برقرار باشد. پایداری اجتماعی در ارتباط مستقیم با انسانها و آداب اجتماعی آنهاست. فضاهای فرهنگی محلی برای روابط اجتماعی جامعه میباشد مراکز فرهنگی به عنوان ضرورت و سرمایه اجتماعی برای تقویت یکپارچگی و ایجاد بستری برای کارکردهای اجتماعی می باشد. به دلیل ارتباط تنگاتنگ با اقشار مختلف مردم ظرفیتی عظیم برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی انسان و تامین حیات اجتماعی او را داراست. این فضاها به دلیل جامعیت و قابلیت دسترسی می توانند برقرارکننده عدالت اجتماعی باشند. لذا برخورداری از پایداری اجتماعی منجر به تداوم حضور در این نوع بناها برای نسل های فعلی و آینده می گردد. هدف پژوهش حاضر، دستیابی به اصول پایداری اجتماعی در طراحی بهینه فضاهای فرهنگی مناسب عصر حاضر و پاسخگوی نیازهای انسان امروز و حتی نسل های بعدی، فضایی که انسان با آزادی عمل خود به ساماندهی فعالیتها و ارتباطش با محیط پیرامون بپردازد و فعالیتهای موجود در مجموعه پاسخگوی هر سلیقه ای باشد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی بر مبنای بررسی مفاهیم و عوامل پایداری اجتماعی تاثیرگذار در طراحی مراکز فرهنگی می پردازد. در اصل مقاله با بررسی محورهای اساسی پایداری اجتماعی در معماری، راهکارهای چگونگی بازتاب تئوری پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع های فرهنگی بررسی و ارائه می شود. نتایج تحقیق بیانگر تشکیل مرکز فرهنگی مناسب با بهره گیری از محورهای سه گانه پایداری اجتماعی، شناخت کاربران و زمینه پروژه و بازتاب نیازهای آنان در طراحی این مراکز می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری اجتماعی ، طراحی معماری ، فرهنگ ، مجتمع فرهنگی