بررسی تاثیر ضوابط و الگوهای طراحی مراکز فرهنگی و آموزشی نابینایان بر ادراک نابینایان

امروزه در هر جامعه ای گروه هایی مختلفی از انسانها وجود دارند که بر حسب نیاز خود خواستار تعریف وایجاد فضاهأی خاص هستند .همانگونه که انسان برای درک و فهم فضا به ابزار های درک خود مانند بینایی و شنوایی و غیره احتیاج دارد ولی در دنیای امروز با وجود پیشرفت علم وپیشگیری و درمان برخی افراد از اصلیترین وسیله درک فضا یعنی بینایی محروم هستند و در نتیجه عدم تعریف زیست فضای مناسب خود عاملی برای نادیده گرفتن این عده از افراد جامعه به تبع آن به گونه ای موجب حذف این گروه افراد از جامعه گردیده است.با تعریف ادراک حسی به عنوان یک فرایند از واقعیت محرک هایی فیزیکی و شیمیأیی محیط مکان و چگونگی واکنش انسان و تحلیل و تفسیر روانی آن موجب سازش آن محیط و مکان میشود. از این رو حداقل کاری که میتوان انجام داد یک طراحی فضایی بر مبنای حس و ادراک آنان انجام پذیرد ،به نحوی که فرم تمام حسها را درگیر کند. بنابراین محیط میبایست برای این افراد به صورت مطلوب مناسب سازی شود ،بطوریکه فهم و احساس فرد با محیط پیوند خورده و یکپارچه شود و این حس عاملی است که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد خاص مانند نابینایان می گردد .هدف از این پژوهش ،طراحی مکان فرهنگی خاص روشندلان و بررسی تاثیر محیط کالبدی بر عملکرد نابینایان و ارایه راهکارهای در جهت ادراک فضا و انتقال اطلاعات مربوط به محیط از طریق حواس دیگر در فرد نابینا است که می توان کیفیت ادراک نابینیان در محیط و عملکرد آنها را بهبود بخشید و گامی مهم در جهت ایجاد انگیزه برای این قشر از جامعه جهت حضور موثر و کارآمد نابینایان و مشارکت آنها در فضاها و انجام تعاملات مطلوب اجتماعی را فراهم اورد.

کلیدواژه ها:

معماری ، نابینایی ، ادراک ، فضا ، ضوابط ، طراحی