اعتبارسنجی و ارزیابی بیرونی در ارتقاء کیفیت نظام آموزش عالی

اگر محور همه برنامه ریزی های توسعه را بهبود زندگی انسان و ایجاد جامعه مبتنی بر دانایی بدانیم ضروری است که بپذیریم _ تعلیم و تربیت و بویژه آموزش عالی نقش بسزایی در پیشبرد اهداف جامعه بهسوی تحقق توسعه پایدار ایفا می نماید. حفظ و بهبود کیفیت، یکی ازاین چالشهای محوری است که سرتاسرجغرافیای آموزش عالی را در نوردیده است. و رویارویی با آن نیاز به اتخاذ موضعی فراکنشی وکاربست راهبردهای بخردانه دقیق دارد. به همین منظور ، به نظر می رسد استاندارد سازی با توجه به مشکلات بالفعل و بالقوه و با راهنمایی فعالیت ها و نتایج آنها به منظور نیل به میزانی مطلوبی از نظم دریک زمینه خاص بتواند به عنوان پیش شرط اساسی الگوی اعتبارسنجی، زمینه بهبود و ارتقاء کیفیت را در نظام آموزش عالی فراهم آورد. اعتبارسنجی مکانیسمی است که با استفاده از آن وضعیت دانشگاه ها ومؤسسات آموزش عالی از نظر وضعیت آموزشی، پژوهشی و خدماتی، با زبانی کمی و کیفی مشخص می شود و بر اساس آن توصیه های اصلاحی به عمل می آید . در این الگو از ارزیابی درونی به منظور حفظ وبهبودکیفیت و از ارزیابی بیرونی به جهت تضمین کیفیت استفاده می شود. در این مقاله سعی بر آن است ت ا ضمن بررسی مفاهیم کیفیت و اعتبارسنجی، به کنکاش و تأکید بر استاندارد سازی به عنوان پیش شرط لازم و ضروری جهت بهبود ، ارتقاء و تضمین کیفیت نظام آموزش عالی پرداخته شود

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، استانداردسازی ، اعتبارسنجی ، نظام آموزشی