فضای مطلوب شهری

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] واژه فضا از بنیادی ترین مفاهیمی است که از روزگار باستان تا کنون ذهن اندیشمندان و متفکران را در خاستگاه های اصلی تمدنی جهان به خود معطوف داشته و همواره سعی بشر بر آن بوده است، تا ضمن تعیین موقعیت و جایگاه خویش د رمقابل این مفهوم فراگیر و پیچیده به تبیین مبادی، شیوه های ادراک، نحوه ارتباط و نهایتا نظام مند نمودن آنها بپردازد. اهمیت مسئله از این نیاز بشر ناشی می گردد که : هر موجود انسانی جهت بقا و استمرار حیات خویش در جهان نیازمند درک محیط ( مادی معنوی) پیرامونی خود و تعامل با آنست و اساسا انسان بدون درک فضای در بر گیرنده خود و شناخت روابط حاکم بر آن در تعاملات فی ما بین قادر به ادامه زندگی نخواهد بود . هایدگر عقیده دارد : " وجود فضائیست و شما نمی توانید بشر و فضا را از یکدیگر منفک تلقی نمایید . فضا شیئی ظاهری و نه یک دریافت ذاتی و درونی است، غیر از این بشر و فضایی نداریم " . در واقع با توجه به اینکه ادراک فضا متکی به تجارب شخصی گذشته افراد است ،نمی تواند صرفا یک دریافت درونی باشد . بعلاوه نمی توان آن را یک شی ظاهری و عین دانست که معادل بیرونی آن معادل بعد ذهنیش بوده و برای همه افراد به یک اندازه قابل ادراک باشد . مفهوم " فضا " مخصوصا برای تجزیه و تحلیل محیط انسانی، امری مناسب می باشد. بنابراین بر مبنای تئوری " فضاهای بودن " شاید فضای معماری و شهری، پایه مستحکمی برای تصورات و انگاشت های محیطی که بخشی ضروری از توجیه کلی انسان و یا " جهان هستی " را تشکیل می دهد، باشد .