عدم تناسب بین جنبش ساخت شهرهای جدید و راه کارهای توسعه فضایی ملی ارزیابی تجربه مصر در 3 دهه

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] از اواخر دهه 70 مصر جنبش خود را برای احداث شهرهای جدید آغاز کرده است . این حرکت از امتیازاتی از قبیل تعهد سیاسی شدید ف تلفیقی از برنامه ریزیهای دولتی و منابع مالی کلان که در طول سه دهه بصورت تصاعدی به این حرکت اختصاص یافته بود برخوردار شده بود . این جنبش آغازین به یک طرح بزرگ با 17 شهر جدید گسترش یافت که چشم اندازی برای رسیدن به 44 شهر جدید دارد . اگرچه در این برنام هعظیم ملی بخصوص از نظر انطباق با ردش اقتصادی موفقیتهایی حاصل شده است ولی سشد جمعیت در شهرهای جدید کمتر از حد انتظار بود . در حال حاضر شهرهای جدید فقط 10 درصد از جمعیت مورد نظر را در خود جای داده است. چنین فاصله ای بین تعداد مورد نظر و تعداد واقعی همراه با سرمایه گذاری های کلان برای شهرهای آماده در بعضی موارد سئوالهایی را در مورد منفعت محدود نسبی اقتصادی و اجتماعی منابع تخصیص داده شده بر می انگیخت . اگر چه این مسئله باعث نفی دلایل منطقی این حرکت آغازین که در جهت اصلاح ساختار شهری مصر ضروری بنظر می رسید نشده بود ولی نظرات انتقادی از روش انتخاب و مدیریت آن بخصوص در مورد ره کارهای تصمیم گیری در مکانهای احداث و خط مشی های مدیریت توسعه مطرح می شود . انتقادی از روش انتخاب و مدیریت آن بخصوص در مورد راه کارهای تصمیم گیری در مکانهای احداث و خط مشی های مدیریت توسعه مطرح می شود . این مقاله بر آن است که یک ارزیابی کلی از تجربیات مصری ها در توسعه شهرهای جدید طی سه دهه گذشته ارائه نماید . موضوع اصلی این ارزیابی بیشتر محک زدن فرضیات مشخص خواهد بود . فرضیه اول مربوط به تصمیمگیری در مورد مکان احداث می باشد که تاکید اصلی آن عمدتا " بر روی جذر سرریز جمعیت از مراکز شهرهای بزرگ بجای پیشبرد سریع برنامه های توسعه در سرحدات جدید می باشد. تاکید فرضیه دوم بر روی شیوه های مدیریت توسعه است که از سازه های حیاتی عوامل و جنبه های نهادی و چند وجهی رشد سالم شهرهای جدید می باشد کنار گذاشته شده است . نتیجه نهایی این مقاله ارزیابی کلی از تجربیات مصری ها خواهد بود . اگر چه چنین ارزیابی در ارائه راهنمایی ها در طرح های جاری توسعه شهرهای جدید و چشم اندازهای آتی آنها سهم بسزایی ایفا می نماید .