آموزش مهارت های زندگی بر مؤلفه های مثبت گرایی روانشناختی(امید و شادکامی) درکودکان و نوجوانان بد و بی سرپرست استان اصفهان

نیازهای روان شناختی کودکان بی سرپرست و بد سرپرست همواره به عنوان یکی از نخستین اولویت های جامعه و بخصوصسازمان بهزیستی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مهارت های زندگی بر مؤلفه های مثبت گرایی روان-شناختی(امید و شادکامی) در کودکان و نوجوانان بد و بی سرپرست استان اصفهان بود. پژوهش حاضر به لحاظ هدفکاربردی و به لحاظ روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل(کلاسیک)بود که در آن یک گروهآزمایش به نام آموزش مبتنی بر مهارت های زندگی و یک گروه کنترل استفاده گردید. جامعه تحقیق را کلیه نوجوانان بیو بد سرپرست شهر اصفهان تشکیل می دادند. نمونه آماری این پژوهش، 30نفر از نوجوانان بود. یافته های حاصل از بررسیهای آماری نشان می دهد مداخله آموزش مهارت های زندگی در دو متغیر امید و شادکامی توانسته منجر به افزایش معنادارعملکرد در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله پس آزمون گردد. متغیر مستقل در متغیرهای وابسته ی امید وشادکامی به ترتیب 22درصد و 13درصد واریانس تغییرات را تبیین می نماید. بنابراین می توان نتیجه گرفت این مهارتها توانایی افراد در برخورد موثر با مقتضیات زندگی را بالا برده و به عنوان عامل پیشگیری کننده اولیه عمل می کند وشخص را قادر می کند تا مسئولیت های مربوط به نقش اجتماعی خود را بپذیرد و با چالش ها و مشکلات روزمره زندگیبه شکل موثر روبرو شود

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، مولفه های مثبت گرای روان شناختی ، امید ، شادکامی ، بد و بی سرپرست