نقش استراتژیک مدیران منابع انسانی در شادکامی کارکنان با محوریت دین

نقش دانشگاه در ارتقاء فرهنگ دینی، الگویی است که در آن علم و دانش بایستی متناسب با اهتمام دین به علم، رشد و بالندگی خود را داشته باشد و به عبارت دیگر از جامعه انتظار می رود که به توسعه ی همه جانبه (و نه یک جانبه) بیاندیشد و از جمله بستر لازم برای توسعه ی علمی را فراهم آورد و با عطف توجه به سرشت و ساختمان انسان، مفهومی فراتر از افق های پیشپا افتادهی مادی از انسان و جامعه انسانی ارائه دهد. دانشگاه همواره تلاش می کند که در میان اعضای خود و پژوهشگران روحیه ی التزام اجتماعی را دمیده و علم منهای تعهد را به نفع علم متعهد و مسئوولیت پذیر طرد کند. این پژوهش در نظر دارد به بعد دین به عنوان شاخصی بسیار اثرگذار در زندگی افراد بنگرد و درپی پاسخ به این سوال اساسی است که آیا محوریت دین بر میزان شادکامی تأثیردارد یا نه ؟ برای پاسخ به سوال نمونه ای شامل 120 نفر از کارکنان دانشگاه اصفهان به صورت تصادفی انتخاب شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه های شادکامی و محوریت دین بود، که هر دو این ابزار دارای روایی و پایایی مناسبی بودند. با استفاده از تحلیل مسیر نشان داده شد که میان محوریت دین برونی- شخصی و شادکامی ارتباط معناداری وجود ندارد. اما ارتباط معنادار و مثبتی میان محوریت دین درونی و برونی- اجتماعی با شادکامی وجود دارد. شادکامی یکی از عواملی است که بر کارآیی و اثر بخشی، که از مهمترین اهداف یک سازمان محسوب می شود تاثیر می گذارد، پسباید در جهت تقویت آن گام برداشت.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، محوریت دین ، خوش بینی ، دانشگاه اصفهان