روسیه؛ شریک تاکتیکی یا راهبردی

پس از روی کار آمدن پوتین، وی علت اصلی ناکامی در سیاست خارجی را، مراکز متعدد تصمیم گیری در سیاست خارجی می دانست، بنابراین وی با ایجاد تمرکز در ساختارهای حکومتی موفق شد قدرت متمرکزی را در روسیه به وجود بیاورد و به جای تاکید بر عامل نظامی به عامل اقتصادی توجه معطوفی داشت. مدودوف بر خلاف پوتین، بر مسایل اجتماعی، فرهنگی و جنبه های انسانی تاکید فراوانی داشت. در این دوره تضاد بین غرب و روسیه افزایش یافت. بنابراین تصمیمات و هر یک از این سیاستمداران در قالب رویکرد تصمیم گیری، بازتاب متفاوتی در سیاست خارجی و روابط بین الملل داشت که پوتین نماد یورو آسیایسم و مدودف نماد آتلانتیک گرایی لقب گرفت. در این مقاله نویسنده در قالب رویکرد تصمیم گیری، در صدد پاسخگویی به این سوالات است: با توجه به دو گفتمان متفاوت پس از دهه ی 90 م در روسیه ، آیا رویکرد تصمیم گیران این کشور نیز نسبت به ایران، متفاوت بوده است؟ آیا تغییر در گفتمان تصمیم گیران روسیه، سبب تغییر در نگرش آنان نسبت به ایران _از شراکت تاکتیکی ایران به راهبردی شده است؟ فرضیه نویسنده بر این است که روسیه در هر دوره و در قالب گفتمان های مختلف، به بازیگران حاضر در نظام بین الملل بویژه ایران به دیده ی شریک تاکتیکی می نگرد و هرگز ادعایی مبنی بر نگرش راهبردی نداشته است.

کلیدواژه ها:

تصمیم گیری ، سیاست خارجی- پوتین- مدودف- ایران- تاکتیکی- راهبردی