نقد محاربه درقانون مجازات اسلامی جدید

هرگاه اقدام کسی به محاربه و اعمال زور، سبب ارعاب مردم و سلب امنیت از زندگی، مال و ناموسشان گردد، چنینعملی محاربه و افساد در زمین است لذا هدف اصلی این مقاله بررسی جرم محاربه و افساد فی الارض با رویکردی بهقانون مجازات اسلامی ایران است که مواد 279 الی 288 قانون جدید به این موضوع پرداخته که در این نوشتار به شرحاین مواد و مقایسه آن با مواد 183 الی 196 قانون مجازات اسلامی مصوب سال 1370 پرداخته شده و در پایان به ایننتیجه رسیده که محاربه و افساد فی الارض طبق نظر اکثر فقها دو عنوان جداگانه نیستند همچنین محاربه با بغی کهجرم سیاسی است تفاوت دارد.و آنچه تحت عنوان محاربه در مقررات جمهوری اسلامی ایران آمده است با بحث بغیترکیب شده است و قابل ایراد است ارتباط محاربه با افساد فی الارض عموم و خصوص مطلق است. رکن قانونی جرممحاربه از نظر ادله احکام آیه 33 سوره ی مائده و از نظر قوانین موضوعه مواد 279 الی 288 قانون مجازات اسلامیجدید می باشد. رکن مادی جرم محاربه انجام فعل مثبت مادی است و علنی بودن از خصایص آن است. قصد اخافهالناس اساس عنصر روانی این جرم را تشکیل می دهد و اهل ریبه بودن در آن شرط نیست در خصوص علل سقوطکیفر محاربه بیان میشود که اگر محارب پس از ارتکاب جرم توبه کند، در صورتی که توبه ی او قبل از دستگیری باشدحد از او ساقط می شود.

کلیدواژه ها:

محاربه ، افساد فی الارض ، اخافه