کارکردتصمیم گیری اقتضایی بر برنامه ریزی استراتژیک درشرایط عدم قطعیت (محیط فازی) مبتنی بر روش AHP فازی

پژوهش پیشروی که به روش تبینی تهیه و نگارش شده است به دنبال آن است تا به این سؤال اصلی پاسخ گوید،«کارکرد تصمیم گیری اقتضایی (مبتنی بر اقتضائات زمانی و مکانی) بر برنامه ریزی استراتژیک در شرایط عدم قطعیتچگونه خواهد بود؟» برای پاسخگویی و سنجش میزان اثرگذاری این دو متغیر می توان حوزه ها و شاخص های متعددی را برشمرد اما شاهد حکایت از آن دارد که اساس برنامه ریزی استراتژیک در شرایط عدم قطعیت مبتنی برآینده پژوهی وپیش بینی پدیده های ممکن، محتمل و ترجیحی است و در هر یک از گزینه های مطرح شده متناسب با شاخص هایتعیین شده در برنامه ریزی استراتژیک که منطبق بر هدف گذاری است ، انتخابایی برای تصمیم گیری و حرکت بهسمت آیندهی میلیب بیجید میآید. همچنین فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی نیز مبتنی بر ارائه گزینه هایی است کهمتناسب با شاخص های تصمیم گیرنده بصورت مقایسه زوجی در مقابل وی قرار می گیرد. بنابراین، این پژوهش بر مبنایاین فرضیه قرار گرفته است؛ «می توان با استفاده از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی ، با وزن دهی به شاخص های تعریف شده در برنامه ریزی استراتژیک در شرایط عدم قطعیت (محیط فازی) ، گزینه های منبعث که همانا استراتژی هایارائه شده درآن است را وزن دهی و در راستای انتخاب گزینه مناسب، تصمیم گیری نمود». نهایتاً نگارنده نتیجه گیری کرده است که کارکرد تصمیم گیری اقتضایی که مبتنی بر روش تحلیل سلسله مراتبی فازی بنا می شید بر برنامه گیزیاستراتژیک درشرایط عدم قطعیت که با آینده های ممکن، محتمل و ترجیحی روبرو است یک کارکرد مثبت، مؤثر،کارآمد و قابل استفاده در فرآیند تصمیم گیری است.

کلیدواژه ها:

تصمیم گیری ، برنامه ریزی ، استراتژی ، برنامه ریزی استراتژیک ، فازی