نقش اراده در قراردادهای بین المللی

در تعریف قرارداد می گوییم: قرارداد عبارتست از توافق اراده دو یا چند نفر در مورد چیزی که متضمن نفع حقوقیباشد.پس زمانی یک قرارداد نافذ است که طبق اراده آزاد طرفین منعقد گردیده باشد.به عبارت دیگر اراده مهمترین عامل یاتنها عامل ایجاد عقد به شمار می رود.ماده 968 قانون مدنی ایران عام ترین ماده ای است که به تعیین قانون حاکم برقراردادهای حقوق بین الملل خصوصی می پردازد.همچنین ماده 10 ق.م که می گوید: «قراردادهای خصوصی نسبت بهکسانی که آن را منعقد نموده اند به شرطی که مخالف صریح قانون نباشد نافذ است» مبنای قانونی انواع قراردادها شمرده می شود،نقش اراده را در انعقاد قرارداد بیان می کند.نظام های گوناگون حقوقی قانون حاکم بر قراردادهای بین المللی را اراده طرفین می دانند،احترام به اراده طرفین دعوی در انتخاب قانون حاکم در الزامات خارج از قراردادی یکی از جدیدترین ابتکاراتی است که نظام های گوناگون اروپایی در زمینه تعارض قوانین مطرح کرده اندو بابررسی دیدگاه هایی که در این زمینه وجود داردمی توان خلأهایی را که در دعاوی بین المللی پیش می آید برطرف نمود. دراین مقاله سعی بر آن است تاموضوع حاکمیت اراده، را از منظر سایر موضوعات مطرح شده در زمینه تعارض قوانین به عنوان اصلی برتر،مورد بررسی قراردهیم.

کلیدواژه ها:

اراده طرفین قرارداد ، ماده 968 قانون مدنی ایران ، تعارض قوانین ، قراردادهای بین المللی