اثربخشی آموزش زندگی خانواده بر تاب آوری و رضایت زناشویی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان

هدف کلی از انجام این پژوهش اثربخشی آموزش زندگی خانواده بر تاب آوری و رضایت زناشویی زوجین مراجعه کننده بهمراکز مشاوره شهر اصفهان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی می باشد. برای به دست آوردن داده های مورد نیاز پژوهش ازطرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه پژوهش کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاورهشهر اصفهان که از تیرماه تا پایان شهریورماه 1393 مراجعه نموده بودند می باشند. نمونه آماری دو گروه 15 نفری بود که بهصورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. جلسات آموزش مهارتهای زندگی در پنج حیطه شامل(اطلاعات خانواده و ازدواج، مهارتهای حل تعارض، مهارت های گفتگو، نقش های جنسیتی و مهارت های فرزند پروری) طی دهجلسه دو ساعته برگزار شد. کلیه زوجین قبل و بعد از اجرای متغیر مستقل (آموزش زندگی خانوادگی) پرسشنامه 47 سوالیرضایت زناشویی انریچ (1389) با 11 زیر مقیاس (رضایت زناشویی، موضوعات شخصیتی، ارتباط، حل تعارض، نظارت مالی،فعالیت های مربوط به اوقات فراغت، روابط جنسی، بستگان و دوستان، جهت گیری عقیدتی، فرزندان و فرزندپروری، تحریفآرمانی) و پرسشنامه 25 سوالی تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) با 5 زیر مقیاس (حس توانایی فردی، مقاومت در برابرتاثیرات منفی، پذیرش مثبت تغییر، اعتماد به غرایز فردی، حس حمایت و امنیت اجتماعی، ایمان روحانی و رویکرد عملگرایانه به روش های مشکل گشایی) را تکمیل کردند. سپس هر فرضیه با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری موردبررسی قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان داد که اجرای برنامه آموزش زندگی خانواده بر رضایت زناشویی و تاب آوری زویین اثر مثبت م نادار دارد (P>0/05). با استفاده از یافتن های بدست آمده می توان چنین نتیجه گرفت که به کمک برنامه و مدل آموزش زندگی خانوادگی در پژوهش حاضر، می توان ویژگی های مربوط به تاب آوری و همچنین رضایت زناشویی زوجین را تغییر داد. بدین معنا که افزایش تاب آوری و رضایت زناشویی زوجین از طریق محتوای برنامه آموزش زندگی خانوادهباعث کاهش تنیدگی، نارضایتی و بهبود احساس صلاحیت و سلامت زوجین گردید.

کلیدواژه ها:

آموزش زندگی خانواده ، تاب آوری ، رضایت زناشویی