رابطه خودشکوفایی و باورهای معنوی با اضطراب وجودی با توجه به نقش میانجیگرانه امیدواری در پرستاران

پژوهش حاضر به منظور رابطه خودشکوفایی و باورهای معنوی با اضطراب وجودی با توجه به نقش میانجیگرانه امیدواری در پرستاراندر شهر کرمان انجام گرفت. جامعه آماری کلیه پرستاران زن در بیمارستانهای شهر کرمان در سال 1393 صورت گرفته است. جامهاماری بصورت تصادفی نمونه ای 240 نفری از پرستاران انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های خودشکوفایی،باورهای معنوی عبدالله زاده (1388)، اضطراب وجودی آزگود (1994) و امیدواری اسنایدر (2002) و خودشکوفایی برانیگان، گریجی (1998) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل مسیر و رگرسیون چند متغیره انجام گردید. نتایج تحلیل مسیر وشاخص های برازش مدل حاکی از برازش مدل با داده ها بود. همچنین نتایج بوت استراپ نقش میانجیگرانه امیدواری در ارتباط بینخودشکوفایی و باورهای معنوی با اضطراب وجودی را تائید کرد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد خودشکوفایی و باورهای معنویپیش بینی کننده امیدواری و اضطراب وجودی هستند. مقاله به روش میدانی (مشاهده مشارکتی) و استفاده از تکنیک مصاحبه وفیلمبرداری تنظیم گردیده است.

کلیدواژه ها:

خودشکوفایی ، باورهای معنوی ، اضطراب وجودی ، امیدواری ، پرستاران