امکان سنجی تمرکز زدایی از تهران با آیین نامه های دولتی

تقریبا روزی نیست که از زبان مسوولی در مورد ضرورت عدم تمرکز در اداره امور کشور حرفی نشنویم،اما آن چه از همه مسوولان پایدارتر مانده است تمرکز است، شاید بتوان دلیل متمرکز بودن امور را به ساختار بسیط کشور و عدم تمایل مقامات حاکم به واگذاری امور به واحدهای محلی مرتبط دانست. دولت در ایران از نظر ساختار درونی یک دولت بسیط می باشد که در آن افزون بر تمرکز سیاسی،تمرکز اداری نیز وجود دارد. اصل تمرکز زدایی ازتهران و کلان شهرها و کاهش جمعیت آن ها حرکتی صحیح است که اکثریت قریب به اتفاق کارشناسان و مسوولان با آن موافق هستند. اما آن چه که محل نقد و بحث می شود این نکته است که تمرکز زدایی با بخشنامه، آئین نامه و زور محقق نمی شود، بلکه با راهکارهای علمی و قانونی مانند آمایش سرزمین،کوچک سازی دولت،برنامه ریزی منطقه ای و... می توان به تمرکز زدایی دست یافت.تا کنون طرح های مختلفی از جانب دولت ها برای نیل به کاهش تمرکز از تهران مقرر شده و بعضا نیز مورد اجرا و پیاده سازی قرار گرفته اند. مانند:طرح خروج کارمندان از تهران؛طرح ممنوعیت استخدام در تهران؛طرح انتقال دستگاه هایدولتی از تهران؛طرح دورکاری .اما در عمل هیچ یک از آنها نتوانسته اند طرح های جامع الاطراف و کل نگری برای کاهش تمرکز در پایتخت باشند.اهداف مقاله: 1- ارایه راهکار قانونی موثر با توجه به قانون اساسی و سایر قوانین موضوعه برایرعایت هم زمان تمرکز زدایی و حفظ حقوق و آزادی های فردی و اجتماعی افراد از جمله حق انتخاب محل مسکن،حق انتخاب محل اشتغال،اصل وجود امنیت شغلی،عدم اجبار افراد به اقامت در محلی خاص. 2- بررسی انطباق عملکرد اداریدولت ها در طرح های مرتبط با تمرکز زدایی از تهران با قواعد عمومی حقوق اداری-سیاسی.این تحقیق از لحاظ روش شناسی یک تحقیق توصیفی-تحلیلی و کاربردی می باشد

کلیدواژه ها:

عدم تمرکز ، دولت بسیط ، قانون اساسی ، طرح خروج کارمندان از تهران ، طرح انتقال دستگاه های دولتیاز تهران