بهبود عملکرد تشخیص دستنوشتههای برخط فارسی به روش نزدیکترین همسایگی و کاهش محدودیت های کاربر

پیوستته بودن کلمات فارستی و وجود تنوع بستیار زیاد رست الخط این زبان و همچنین شکلهای متنوع حروف فارسی بسته به محل قرارگیریشتان در کلمه، تشتخیص دستتنوشتههای فارسی را به چالش کشاندهاند. به دلیل این پیچیدگیها، معمولاً قواعدی تعیینمیشتتود که کاربران در هنگام نوشتتتن م بور به رعایت آنها هستتتند. در این مقاله برای کاهش این محدودیتها، راهکارهایی مطرح خواهی نمود که به ستادگی قابل پیادهسازی هستند. پس از آن به روش نزدیکترین همسایگی دستنوشته ورودیمورد تحلیل قرار گرفته و بازشتناستی میشتود. فرآیند بازشناسی معرفی شده در این نوشتار به این صورت است که ابتداعلائ و بدنهی زیرکلمات دستتنوشتتهی ورودی تفکیک شتده و بدنهی هر زیرکلمه و علائ آن مشخص میشود، سپس علائ زیرکلمات تشتخیص داده شده و بر اساس آن م موعهای از واژگان به عنوان فرضیه در نظر گرفته میشوند، فاصلههر فرضتیه بر استاس میزان شتباهت آن به دستنوشته ورودی محاسبه شده و بر اساس این فاصله محتملترین فرضیه مشخص میشود. با بهکارگیری روش ارائه شده، برای بازشناسی متن نمونه، دقت 9.59 % در سطح حروف حاصل گردید

کلیدواژه ها:

بازشناسی برخط ، دستنوشته فارسی ، نزدیکترین همسایه