تأثیر نسبت آب به سیمان بر حداکثر ظرفیت روانی بتن خود تراکم

بتن خود تراکم بتنی با قابلیت روانی و کارایی زیاد می باشد که معمولاً مستعد جداشدگی و انسداد می باشد. جداشدگی و انسداد موجب مشکلات عدیده ای از جمله کاهش دوام و مقاومت می شود. در این مقاله جداشدگی و انسداد در بتن های خودتراکم بر اساس استانداردهای راهنمای افنارک مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به تأثیر قابل توجه نسبت آب به سیمان بر خواص تازه بتن خود تراکم، در اینجا به بررسی تأثیر این عامل، بر ظرفیت روانی بتن خود تراکم پرداخته می شود. در این راستا، مخلوط هایی با نسبت های آب به سیمان متفاوت 0/34، 0/39، 0/44 ساخته شده و روانی های مختلف برای مخلوط های مختلف در هر نسبت آب به سیمان، با استفاده از مقدار لازم فوق روان کننده تامین شده است. نتایج حاکی از آن است که یکی از عواملی که به صورت قابل توجهی بر ظرفیت روانی بتن خود تراکم تأثیر گذار است، نسبت آب به سیمان است. به نحوی که در محدوده آب به سیمان 0/34 تا 0/44 با کاهش نسبت آب به سیمان، ظرفیت روانی به صورت خطی کاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

جداشدگی ، انسداد ، ظرفیت روانی ، نسبت آب به سیمان ، بتن خود تراکم