بتن ویژه خود تراکم

استفاده از بتن خود تراکم از اواخر دهه 80 میلادی در کشور ژاپن آغاز شد و سپس در کشورهای دیگر گسترش یافت. امروزه در کشورهای پیشرفته بتن خود تراکم در زمره بتن های متداول و رایج محسوب می شود. وجود هوای تصادفی ناشی از عدم تراکم کافی موجب ضعف مشخصات مکانیکی بتن می شود به طوری که هر یک درصد هوا تقریباً پنج درصد افت مقاومت فشاری را به همراه دارد. استفاده از بتن خود تراکم اجازه می دهد در محل هایی که امکان تراکم کافی به دلیل آرماتور زیاد وجود ندارد یا دسترسی به محل بتن ریزی مشکل است بتن ریزی بدون نیاز به تراکم انجام پذیرد و مقدار هوای تصادفی در بتن به حداقل برسد. بتن خودتراکم به بتنی اطلاق میشود که به علت داشتن روانی بسیارزیاد، بدون نیاز به تراکم یا ویبراسیون به راحتی در هر قالبی و با هر تراکمی از آرماتور قرار گرفته و با پرکردن کامل قالب، بتنی با تراکم نزدیک به 100 درصد ایجاد کند. در واقع بتن خودتراکم مخلوطی با روانی فوق العاده است که قابلیت شکل پذیری بسیار زیادی دارد و بدون به وجود آمدن جداشدگی دانه ها و مسائلی از این قبیل میتواند محصولی یک دست و کاملا متراکم با سطحی کاملا صاف به وجود آورد. عدم نیاز به ویبره برای ایجاد تراکم و سر و صدای کم مخصوصا در مناطق شهری و حومه شهرها دو مزیت عمده این نوع بتن است. تعداد پرسنل کمتر و سرعت اجرای بالاتر باعث کاهش هزینه های ساخت و ساز، کاهش اختلال ترافیکی و کاهش ریسک در کارگاه ها میشود. دوام بیشتر و مقاومت بالای این بتن امکان طراحی و ساخت پل هایی را برای مهندسان فراهم می آورد که سالیان زیادی باقی خواهند ماند.