مقایسه روش مکانیک شکست الاستیک خطی و ناحیه شکست چسبنده در بررسی رفتار ترک خوردگی مخلوط های آسفالتی

از آنجا که دو تئوری مکانیک شکست الاستیک خطی و تئوری ناحیه شکست چسبنده (CZM) پایه و اساس بیشتر مدل های ارزیابی رفتار ترک خوردگی مخلوط های آسفالتی می باشند مروری بر تحقیقات انجام گرفته در زمینه روند گسترش ترک در رویه های ترک خورده نشان می دهد که در روش مکانیک شکست الاستیک خطی خصوصیات شکست مصالح با استفاده از ضریب شدت تنش تعیین می شود این در شرایطی است که انرژی شکست نقش تعیین کننده ای در تعیین خصوصیات شکست مصالح با استفاده از روش CZM دارد در این پژوهش ضمن بررسی مبانی کلی این دو تئوری با ارائه چند نمونه از مدل سازی رویه های آسفالتی ترک خورده به بررسی مزایا و معایب هر یک ار زوش ها پرداخته می شود نتایج بدست آمده از این تحقیقات نشان می دهد که در دمای پایین (دمای زیر 10- درجه سانتی گراد) بدلیل کوچک بودن ناحیه شکست در اطراف نوک ترک استفاده از تئوری مکانیک شکست الاستیک خطی در بررسی رفتار گسترش ترک مناسب می باشد در حالیکه استفاده از تئوری ناحیه شکست چسبنده به دلیل لحاظ کردن خصوصیات ویسکوالاستیک مصالح آسفالتی در دماهای بالاتر از دقت بیشتری در توصیف این رفتار برخوردار است همچنین با استفاده از این تئوری می توان رفتار شکست رویه های آسفالتی در شرایط دمایی مختلف بخوبی تعیین کرد.

کلیدواژه ها:

رفتار ترک خوردگی ، مکانیک شکست الاستیک خطی ، ناحیه شکست چسبنده ، ضریب شدت تنش ، انرژی شکست