بررسی و ارزیابی کمبود پارک در مناطق شهر ارومیه

افزایش شهرنشینی و متراکم تر شدن شهرها روز به روز بر اهمیت وجود فضای سبز می افزاید . پارک ها انعکاسی از کیفیت زندگی در جوامع هستند و هویت را برای ساکنین یک شهر به ارمغان می آورند . همچنین پارک ها به مثابه فضایی برای تجمع افراد یک خانواده و گروه های اجتماعی، نیز گذراندن اوقات فراغت در فضایی آرامش بخش به دور از آلودگیها، شهرنشینی و ساختمانهای متراکم عمل می کنند. نحوه چیدمان این پارکها در سطح شهر نیز حائز اهمیت میباشد. این چیدمان میتواند پراکنده، متمرکز و یا ترکیبی از هر دو باشد. در این مقاله کوشش شده با استفاده از دو روش سرانه پارکها و بافرینگ، پراکندگی پارکها در سطح شهر ارومیه، واقع در استان آذربایجان غربی، بررسی گردد. بر اساس یافته های این پژوهش که در بهار 1393 با تعداد حدودی 80 پارک در سطح شهر ارومیه که شامل پارک های شهری، منطقه ای، ناحیه ای و محله ای می شود تهیه شد، فضای سبز اختصاص داده شده به پارک در شهر ارومیه بر اساس داده های سازمان پارک و فضای سبز این شهر حدود 1370 کیلومتر است. با وجود این که شهر ارومیه فضاهای سبز زیادی دارد و به خصوص در سالهای اخیر جهت بهبود آن فعالیتهایی صورت گرفته اما این فضاهای سبز و پارک ها از حیث توزیع مکانی از الگوی مناسبی برخوردار نیستند. تعداد پارکها در بعضی از نقاط زیاد بوده و قسمت های دیگر شهر در مقایسه با جمعیت از تعداد کمتری پارک برخوردار است. بنابراین پارکهای شهری و منطقهای نه تنها در جهت عملکردی مطلوب و مناسب تجهز نشدهاند بلکه کارآیی لازم را نیز دارا نیستند. در این مقاله، نحوه پراکندگی پارکهای شهری با عملکردهای گوناگون در سطح شهر ارومیه مورد مطالعه قرار گرفته و احیاناً کمبودها در این شهر تحلیل میشود.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، کمبود پارکهای شهری ، روش بافرینگ ، شهر ارومیه