بررسی و تبیین شاخص ها و معیارهای طراحی پارک های علم و فناوری با تاکید بر معماری پایدار

یکی از ایده های موفق دوران معاصر در زمینه توسعه اقتصادی محلی و ملی ایده تاسیس پارک های علمی و فناوری و مراکز رشد است که هدف عمده آنها توسعه فناوری و ایجاد شرایط مناسب برای رشد و ظهور انواع نوآوریهای مبتنی بر فناوری است. پارک های فناوری به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی و حلقه ای از زنجیره توسعه اقتصادی مبتنی بر فناوری در دهه 1960 شکل گرفتند . با توجه به رویکرد سیاست گذاران به توسعه ی همه جانبه (زیربنایی و ساختاری)تحت راهبری که از دهه 1980 شروع شد , توسعه و ایجاد پارک های فناوری نیز به عنوان بخشی از این رویکرد رواج یافت و مورد استقبال دولتمردان , اندیشمندان وصاحب نظران کلیه کشورها اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه قرار گرفت . به نحوی که در حال حاضر بیش از هزار پارک فناوری در عرصه بین المللی شکل گرفته و توسعه یافته اند. در ایران نیز توجه به راهبرد و سیاست ایجاد پارکها از دو دهه گذشته مورد توجه واقع شده , سبب شد تا پارک هایمتعددی در سطوح ملی و منطقه ای شکل بگیرد .در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه بود، اما با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه 1970 ، مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدی قرار گرفت.کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی وآلودگی محیط زیست در معماری،مبحثی به نام «معماری پایدار» را به وجود آورده است.در این نوع معماری،ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق می دهد،بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار میکند.بطوریکه بر اساس گفته ی ریچارد راجرز «ساختمان ها مانند پرندگان هستند که در زمستان پرهای خود را پوش داده وخود را باشرایط جدید محیط وفق میدهندو بر اساس آن سوخت و سازشان را تنظیم میکنند » . در این مقاله که بر اساس روش توصیفی تحلیلی و دیدگاهی تعمق نگر تدوین گردیده، سعی شده است تا با بررسی تحلیلی طرح جامع و ساختار کالبدی فضای کنونی پارک های علم و فناوری بتوان به تعیین و تبیین معیارها و ضوابط طراحی و معماری این پارک ها با در نظر گرفتن شاخصه های معماری پایدار دست یافت.

کلیدواژه ها:

پارک ، پارک علم و فناوری ، شاخص ها ، طراحی ، معماری پایدار