بررسی نقش بام های سبز در جهت توسعه پایدار

شهرهای امروزی علیه ساکنان و نابودی محیط زیست بشر به پیش می روند. بناهای کم ارتفاع همراه باغچه ها، جای خود را به بناهای چند طبقه و برج ها ی مسکونی و غیره بدون نمودی از طبیعت داده اند و نواحی مجاور بناها نیز پوشانده شده با بتون و یا آسفالت دیده می شود، که امکان نفوذ آب به خاک را نمی دهند. سطوح سیاه بام ها و سنگ فرش ها انرژی حاصل از نور خورشید را جذب، و در شب منعکس می کنند. اکوسیستم های شهری اغلب باعث مشکلات زیست محیطی می شوند این مشکلات را می توان با اصلاح ویژگی های سطحی بناها تا اندازه ای تخفیف داد. (پشت بام ها بیش از 32 درصد از سطح مناطق ساخته شده را در بر می گیرند). با این توصیف احداث پارک ها و بناهای مسکونیبا منظر طبیعی سبز درمقیاس وسیع با این روند توسعه پرشتاب شهر های بزرگ در خیلی از مواقع غیرممکن به نظر می رسد بام سبز یکی از رویکرد های نوین معماری و شهر سازی و برخاسته از مفاهیم توسعه ی پایدار است که از آن می توان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد.. در این میان شهرها می توانند از مزایای بام های سبز هم به جهت بصری زیبایی شناختی و هم به جهت بهبود اقلیم و افزایش سرانه سبز و توسعه پایدار شهری بهره مند شوند,که مکان بنا های شهری را به عنوان نقاط میانی فضا های سبز شهری به شمار می آورد. هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقا کیفیت زیست محیطی شهری از منظر معماران و برنامه ریزان شهری است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفته که نتایج اثربخش بودن نقش بام های سبز در جهت ارتقا کیفیت زیست محیطی از منظر معماری پایدار را نشان می دهد. در این پژوهش ابتدا با تعریفی از بام های سبز اهمیت حضور آن در شهرهای امروزی بیان می شود و با تشریح پیشینه این اندیشه و انواع بام های سبز شهری و طراحی روش های اجرایی آن پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، بام سبز ، منظر شهری ، محیط زیست