پدیدار شناسی در فضای آموزشی کودکان

پژوهش ها نشان می دهد که محیط و اجتماع با حضور انسان شکل گرفته و انسان نیز تحت تأثیر محیط پیرامون خویش رشد می کند.کودکی زمان آغاز این تاثیر پذیری است. نقطه ای است که می بایست بستر آموزش، پرورش و رشد خلاقیتش فراهم باشد تا فردای جامعه را بهتر و فعالتر بسازد . درک کودک از فضا با درک ما کاملا متفاوت است، بنابراین برای دست یابی به فضایی مناسب، باید کودکان را از زاویه ای هماهنگ با تجربه آنها از جهان بررسی کرد .برای اینکه معماری بتواند در روند رشد کودک در ابعاد مختلف تأثیر مثبت ایفا کند، طراحی ناچاراست بر اساس اصولی شکل بگیرد که بر پایه شناخت همه جانبه کودک استوار است. پدیدارشناسی دریچه ای است که می توان به این مهم دست یافت. پدیدارشناسی مشارکت همه حواس در فرایند ادراک تعبیر می شود .معماری،یکی از مهمترین عرصه هایی است که در آن پدیدارشناسی حضوری درخور توجه داشته است. پدیدارشناسان معماری سعی کرده اند با مد نظر قراردادن قابلیت های این علم در تحلیلهای معمارانه فضا، درک متفاوت و نو از معماری و محیط ارائه دهند .قصد پدیدارشناسی معماری دریافت معماری در پیچیدگی آن است. هدف از پژوهش حاضر جستجو در ساحت فضایی کودکانه با رویکرد پدیدارشناسی است،یعنی تاکید بر تجربه مستقیم از فضا و رابطه شخصی مخاطب با معماری.برای نیل به اهداف مورد نظر ویژگی های کودک و محیط توأمان در نظر گرفته می شود .درنهایت هدف این پژوهش بررسی مقوله مهم پدیدارشناسی در طراحی فضایی بهینه در امر آموزش و یادگیری کودک است. در این راستا توجه به عوامل طبیعی و محیطی ،نحوه ی برخورد طراحان با پدیده های اطراف و نیز به کارگیری حواس کودک در تعامل با محیط دارای اهمیت است.در این پژوهش تحلیل فضای آموزشی کودکان با استناد به مطالعات میدانی ومنابع موجود در این زمینه مورد توجه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

معماری ، محیط ، آموزش ، کودک ، پدیدارشناسی