انبوه سازی معاصر؛منظر نامتعارف و حاشیه نشینی محترمانه

ظهور انقلاب صنعتی وتحولات پس از آن خصوصا تسلط تفکر مدرنیزم بر شهر سازی وطراحی شهری، نقش عوامل اجتماعی، فرهنگی وتاریخی را در شکل گیری شهر های معاصر به شدت کاهش داد. نتیجه بارز آن محو تدریجی خصوصیات ارزشمند فوق وبروز مشکلات عدیده در بافت های شهری جدید است. شکل وکالبد شهر باید بتواند محیط اجتماعی سالم، فعال، خوانا ومتکی بر میراث های فرهنگی گذشته بوجود آورد. حدیث معماری امروز ایران، درک اصالت ارزش ها و مفاهیم فرهنگی وتمدنی در یک معماری ریشه دار وپویاست.معماری در عصر جهانی شدن وسرعت ارتباطات وتغییر جلوه های تمدن بشری در معرض خطراتی چون دوری از اصالت وخویشتن یابی واعتبار قرار گرفته است. هدف از این نوشتار در این راستا پروژهای انبوه سازی به عنوان راه کاری کلیدی سعی در فراهم ساختن شرایط لازم جهت تامین مسکن مورد نیاز در اقصی نقاط کشور داشته وبه صاحب خانه شدن افراد زیادی از هموطنان کمک شایانی نموده است. ولی اساساً سؤالات زیادی در ذهن پیش می آید. که آیا انبوه سازان توجهی به مسائل فرهنگی، اجتماعی، مصالح بومی، اسلامی ومعماری در شهر سازی می کنند؟ در واقع این تحقیق به بررسی تمایزات موجود میان مناظر متمایز حادث شده از پروژه های انبوه سازی - مجتمع های مسکونی -پرداخته و همچنین توجه به امر حاشیه نشینی محترمانه ای دارد که این پروژه ها در بخش های مختلف شهر سمنان به وجود آورده اند.

کلیدواژه ها:

معماری ، شهر سازی ، طراحی شهری ، بافت شهری ، فرهنگ