لزوم بازگشت نگاه مفهومی و ترجمان صور خیال در معماری شهر معاصر

خیال به معنی تصویر است و به عبارتی صورت منعکس در اشیا است و صورت آن چیزی است که هویت ،شخصیت و در نهایت ماهیت اشیا را می سازد.صورت خیال وخاطره در معماری سنتی ایرانی موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای مردمان می گردد و با توجه به اهمیت مفهوم و معنا بوده است که امکان تفکر آزاد از هر قید حسی برای انسان فراهم می شده و او می توانسته به هر جایی سر بکشد و هنگامی که در خانه نیست به یاد خانه اش بیفتد. در شرح ضرورت این پژوهش،علاوه برشناخت مفهوم ومعنا در معماری،می توان به اهمیت شناساندن تجربه گذشته برای چاره جویی،در زمینه چالش معماری امروز اشاره کرد؛که معماری از وقتی روی در ضعف نهاد که معماران به جای اینکه به زندگی،زمانه،سرشت و سرنوشت انسان بیندیشند،به این فکر افتادند که «صاحب و خالق سبک» و به اصطلاح مجله ها و ژورنال ها زبان خاص خودشان را پیدا کنند . در نتیجه از ذات زندگی که سرچشمه همه هنرها ست به دور افتادند و هم از «سایه زندگی» که سبک است. روش پژوهش حاضر بر درک ارتباط بین حوزه های تشکیل دهنده موضوع و یافتن مشترکات آن ها تکیه می نماید. در این بخش از پژوهش، پس از شناخت جامع و عمیق از ریشه های فلسفی و معنایی موضوع، روش مناسب انتخاب گشته است ، روش پژوهش حاضر بر درک ارتباط بین حوزه های تشکیل دهنده موضوع و یافتن مشترکات آن ها تکیه می نماید. در این بخش از پژوهش، پس از شناخت از ریشه های فلسفی و معنایی موضوع، روش تحلیلى-توصیفى انتخاب گشته است .

کلیدواژه ها:

پدیدار شناسی ، سمبول ، صورخیال ، جهان مجازی ، شهر معاصر