بررسی مولفه های موثر بر سکونت پذیری در چارچوب توسعه پایدار

در سالهای اخیر، با و تجه ازدیاد میل به شهر نشینی و موج گسترده مهاجرت به شهرها ایجاد مناطق مسکونی با رویکرد صرفه اقتصادی و استفاده حداقلی از فضاهای قابل ساخت و افزایش سرعت ساخت، اهمیت یافته است. از طرف دیگر به وجو د آمدن موج مهاجرت های درون شهری متاثر از فضای جامعه ، محلات میا نی و خصوصا قدیمی را با معضلاتی چون خالی از سکنهشدن و فرسودگی های کالبدی و عملکردی مواجه ساخته است . پیامد این رویکرد نادیده گرفته شدن انسان، هویت و فرهنگ اجتماعی او و نیز خلق فضاهای ناپایدار اجتماعی و فاقد هویت می باشد . در نهایت شاهد محلات و شهرهایی هستیم که شهروندان نسبت به آنها حس تعلق نداشته و در نتیجه هویت مکانی از بین می رود . بی هویتی مکان موجب کاهش حضور اجتماعی ساکنان و در پی آن احساس تنهایی ایشان در تهدیدهای احتمالی و عدم احساس تعلق نسبت به مکان است . سوال مطرح شده در این پژوهش این است که چگونه از طریق شناخت و تحلیل مولفه های موثر بر سکونت پذیری می توان در چارچوب توسعه پایدار حرکت نمود. با مروری بر ادبیات و تعیین شاخص های مرتبط بین سکونت پذیری و مولفه های سازنده آن به نتایجی دست یافتیم که در ارتقا کیفیت محلات و در نهایت توسعه پایدار شهر موثر و مفید می باشند .

کلیدواژه ها:

سکونت پذیری ، توسعه پایدار ، مهاجرت درون شهری ، هویت مکانی