بررسی رابطه برنامه ریزی شهری و جرم با استفاده از تحلیل فضای، کانون های جرم خیز شهری (مطالعه موردی: شهر اسلام آباد غرب)

اهمیت سیاست ها ، برنامه ها و تدابیر پیشگیری از جرائم با توجه به ناکارآمدی نظام عدالت کیفری در مبارزه با جرائم غیر قابل انکار است. برنامه ریزی و طراحی محیط های امن شهری علاوه بر اثرات اجتماعی و فرهنگی که بر رفتار شهروندان و کیفیت محیطی نواحی سکونتی می گذارند می تواند نقش کالبدی در کاهش جرائم شهری نیز داشته باشد. جرائم شهری آن بخش از ناهنجاری هاست که خاص شهر است و در فضاهای بدون دفاع شهری به وقوع میپیوندد. هدف از نگارش این مقاله شناخت رابطه مدیریت و برنامه ریزی شهری با جرم در شهر می باشد. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کاربردی و از روش های توصیفی - تحلیلی و همبستگی بهره مند شده است. اطلاعات و داده های مورد نیاز از روش های اسنادی و میدانی جمع آوری گردیده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که بین کیفیت فضاهای عمومی، دسترسی و امنیت اجتماعی موجود و ... در ایجاد کانون های جرم خیز رابطه معنی داری وجود دارد که دستگاه مدیریت شهری با برنامه ریزی و ارائه خدمات لازم، با افزایش امنیت و کیفیت فضاهای عمومی در سطح شهر بالاخص کانون های جرم خیز که با حضور فعال شهروندان همراه خواهد بود نظارت عمومی را در شهر افزایش و شرایط ایجاد شهری ایمن و سالم را برای شهروندان فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، شهر ، کانون های جرم خیز ، تحلیل فضایی ، مدیریت