بررسی تاثیر عامل دسترسی به خدمات شهری و عامل کیفیت مسکن بر رضایتمندی از زندگی در بافت فرسوده منطقه 12 تهران

ارتقاء کیفیت زندگی یکی از مهمترین اهداف حکومت ها و دولت های مختلف در سطح دنیا محسوب می شود. مطالعات کیفیت زندگی می تواند به شناسایی نواحی مسأله دار، علل نارضایتی مردم، اولویت های شهروندان در زندگی، تاثیر فاکتورهای اجتماعی جمعیتی بر کیفیت زندگی و پایش و ارزیابی کارایی سیاست ها و استراتژی ها در زمینه کیفیت زندگی کمک نماید. بر همین اساس هدف رساله حاضر آشنایی با ابعاد علمی کیفیت زندگی شهری و سنجش این شاخص ها در قلمرو بافت فرسوده و همچنین سنجش کیفیت زندگی در بافت فرسوده از طریق جنبه های ذهنی و عینی و در نهایت ارائه راهکار به منظور ارتقاء سطح کیفیت زندگی شهری در قلمرو بافت فرسوده منطقه 12 شهر تهران می باشد. منطقه 12 منطقه ای استراتژیک است که کمتر برنامه ریزی منسجم فرهنگی و اجتماعی توسط کلیه مراکز ذی ربط (شهرداری، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، سازمان فرهنگی و هنری، وزرات ارشاد و آموزش و پرورش و نیروی انتظامی و...) با نگاه راهبردی به آن شده است. روش تحقیق در پژوهش حاضر، روش پیمایشی و قیاسی استقرایی است. بمنظور سنجش کیفیت زندگی در قلمرو بافت فرسوده به روش -نمونهگیری تصادفی 383 پرسشنامه تهیه گردید، سپس بمنظور شناسایی عوامل و شاخصهای تاثیرگذار در بحث رضایتمندی از زندگی در قلمرو بافت فرسوده منطقه ی 12 شهرداری تهران، از تکنیک رگرسیون چندمتغیره 4 تحت نرم افزار Spss استفاده شد. براساس نتایج حاصل از آزمون رگرسیون عامل حمل و نقل، مسکن و دسترسی تفریحی بیشترین تاثیر را بر میزان رضایتمندی از زندگی در بافت فرسوده دارد. از طرفی براساس نتایج معادله رگرسیونی، ضریب بتای 0.659 در عامل دسترسی به مراکز تفریحی نشان میدهد که تغییر یک انحراف استاندارد در متغیر ابعاد کالبدی کیفیت زندگی باعث تغییر 0.659 انحراف استاندارد در رضایتمندی از دسترسی به خدمات و کاربریهای شهری میشود. از طرفی عوامل دسترسی به مراکز آموزشی با ضریب بتای .0325 و دسترسی به مراکز روزانه با ضریب بتای با 0.464 و حمل و نقل نیز با ضریب بتای 0.351 بیشترین تاثیر را در رضایتمندی از دسترسی به خدمات و کاربریهای شهری در بافت فرسوده داشته باشند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، کیفیت زندگی ، بافت فرسوده ، رضایتمندی از زندگی ، منطقه 12 شهر تهران