واکاوی مشکلات فرهنگی ناشی از آپارتمان نشینی در شهرهای ایران (نمونه موردی : کلانشهر تبریز)

مسکن یکی از مسائل حاد کشورهای در حال توسعه است فقدان منابع کافی ، ضعف مدیریت اقتصادی، نداشتن برنامه ریزی جامع مسکن از یک سو و مهمتر از آن افزایش شتابان جمعیت شهرنشین از سویی دیگر تامین سرپناه در این کشورها را به شکلی غامض و چند بعدی دراورده است در کشور ما نیز افزایش سریع جمعیت شهرها و گسترش شهر نشینی طی دهه های اخیر و افزایش تقاضا برای مسکن از یکسو ، کمبود زمین و بالا بودن قیمت آن از سوی دیگر مردم را به سوی زندگی آپارتمانی سوق داده و می دهد. شهر تبریز به دلیل مرکزیت استان و مهاجر پذیری و بالا بودن نرخ رشد طبیعی طی چند دهه اخیر شاهد رشد بی سابقه جمعیت شهر نشین در کشور بوده است که این افزایش جمعیتی در این شهر و یا سایر شهرهای ایران تنها به دلیل زالد و ولد نیست بلکه مهاجر پذیری نیز دخالت عمده ای دارد در این زمینه اولین معضلی که فرد با آن رو به رو می شود افراد به جای دارا بودن فرهنگ «فاصله اجتماعی» در این سبک شهروندی عملا شهرنشینانی هشتند که از زندگی روستایی جدا گردیده و در عین حال با فرهنک جدید غریبه بوده و به اصطلاح شهرگرا نشده اند لذا در جریان انتقال از فرهنگی به فرهنگ جدید دچار تضاد و تناقض گشته و عملا به حاشیه فرهنگی شهر رانده شده اند نتایج حاصل از این پزوهش نیز بیانگر آن است که آپارتمان نشینان با شرایط سکونت آپارتمان سازگاری لازم را نیافته و اجبار به پذیرش این نوع سکونت مغایر با فرهنگ و نگرش جامعه سنتی و نا آشنا به قوانین و فرهنگ آپارتمان نشینی محیط های آپارتمانی را به فضایی تنش زا تبدیل کرده است و در این حالت چاره ای جز توسعه عمودی شهرها در قالب مجتمع های مسکونی ندارند لیکن آنچه نیاز به توجه جدی دارد آموزش چگونگی برقراری تعامل متوازن میان فرهنک بومی و فرهنگ آپارتمان نشینی در این گونه سازه است.

کلیدواژه ها:

مشکلات فرهنگی ، فرهنگ آپارتمان نشینی ، شهرهای ایران ، تبریز